در تاريخ پر ماجراي انسان، سخن از قيام فراوان مي باشد به ويژه قيام پيامبران و مصلحان بزرگ تاريخ بسيار است، ولي قيام امام حسين(ع) جايگاه ديگري دارد زيرا امام حسين(ع)شاهد و وارث تاريخي است كه در آن جنايت و بيداد و نيرنگ به نهايت رسيده است.
عقیق: امام حسين(ع) با تمام قامت قد علم كرد تا اسلام
پايدار بماند و با خون خود و هفتاد و دو تن از ياران با وفايش درخت اسلام
را براي هميشه تاريخ آبياري كرد. عاشورا مترادف گشت با دو كلمه شهادت و
اسارت كه شهادت، التهاب و عشق رسيدن به لقاءالله است و اسارت وفاداري و
صداقتي باور نكردني است در برپا نگه داشتن پرچم سرخ شهادت، و كربلا الگوي
هميشگي ماست تا در مقابل دشمن دچار ترديد نگرديم و شوكت جبهه باطل را
ناپايدار بدانيم.
امام حسين(ع) با نثار خون خويش در محكمه تاريخ انسانيت شهادت داد كه ايمان و آگاهي و شناخت، موجب به وجود آمدن مسئوليت مي شود نه قدرت و امكان. پس هر كس كه بيشتر آگاه است بيشتر مسئول مي باشد. بدين سان امام حسين(ع) آبروي انسانيت و تاريخ را براي هميشه خريد و بيمه كرد. حركت امام حسين(ع) حركتي احياگرانه بود. ایشان به عنوان مصلح و احياگري كه بر فضاي سياسي و مذهبي زمان خويش معترض است برآشفت و قيام كرد. امام حسين(ع) با بيان رسا و عملي خود فرياد تمام تاريخ شد كه "ان لم تكن و لكم دين و لا تخافون يوم المعاد فكونوا احرارا في دنيا كم."
در تاريخ پر ماجراي انسان، سخن از قيام فراوان مي باشد به ويژه قيام پيامبران و مصلحان بزرگ تاريخ بسيار است ولي قيام امام حسين(ع) جايگاه ديگري دارد زيرا امام حسين(ع) شاهد و وارث تاريخي است كه در آن جنايت و بيداد و نيرنگ به نهايت رسيده است. پس نهضت امام حسين(ع)قيام الهي و متكي بر وحي مي باشد كه ديگر در طول تاريخ نسل بشر بر روي كره ارض سابقه نداشته و نخواهد داشت و در برابر عظمت خورشيد درخشان قيام حسين، ساير قيام ها و نهضت ها جرقه و شراره اي و به عبارتي قطره اي در برابر درياست.
انگيزه اصلي سيد الشهدا از قدم نهادن در آن ميدان خاك و خون انگيزه الهي و پس از آن سياسي، اجتماعي و عرفاني است. امام حسين(ع) بسيار روشن و رسا مي فرمايند: من از روي خود پسندي و گردن گشي، فساد و بيدادگري قيام نكرده ام بلكه براي اصلاح امت جدم و شيعه پدرم علي(ع) قيام كرده ام. امام حسين دليل نهضت خويش را آشكارا بيان مي كند و در كمال صراحت مي فرمايد؛دنياي ما را فساد گرفته است امت جدم فاسد شده اند. من قيام كردم براي اصلاح. من مردي اصلاح طلبم و هدفي جز امر به معروف و نهي از منكر ندارم. من نهضت كرده ام براي امر به معروف، براي اينكه دين را زنده كنم و نهضت من يك نهضت اصلاحي،اسلامي است.
كساني كه فقط از ديدگاه ظلم پذيري به مسئله عاشورا مي نگرند بايد در اعتقادات خود تجديد نظر كنند، زيرا آنگاه كه امام حسين(ع) فرزند شير خوار خود را بر دست مي گيرد، نه از اين است كه ترحم و مظلوميت را در برابر دشمن تا دندان مسلح بازگو كند بلكه رسالت اصلي امام در گستره تاريخ و زمان اين است كه با خون اين كودك مرز بين حق و باطل را در طول زمان تا قيام قيامت ترسيم نمايد و زاويه ديد و تعقل و انديشه را بالا برد و درجه شقاوت را با خون آن كودك معصوم بر صفحات تاريخ بنويسد. اين رسالت است نه وظيفه ساده. تا به جهانيان عملا بفهماند كه گروه باطل و از خدا بي خبر كه مزدور پول و مال و مقام شده اند، جز به دنيا و مطامع آن نمي انديشند و چشمان دلشان تنها به سوي زخارف دنياست و راهي به انسانيت ندارند.
امام حسين(ع) با اين ابتكار در تمام طول تاريخ ثابت كرد كه تنها حضرت ابراهيم در امتحان الهي اسماعيل را قرباني نكرده بلكه عمل و خلوص ابراهيم باري ديگر عملا با تغيير كلي عملي گرديد. ابراهيم فرزند برومند و پرتوان خود را به قربانگاه در برابر حق قرار داد، امام حسين(ع) كودك خردسال و معصوم خود را براي امتحان الهي و عشق و جذبه به حق در برابر لشكر كفر و زر و زور به قربانگاه ايمان و عقيده برد و در برابر خدا، پیامبر(ص)، علي (ع) و فاطمه(س) ثابت كرد كه راه جدش برگشت ندارد و او نمي گذارد كه قلدران و حاكمان ظالم در پيشگاه تاريخ از خود چهره اي مردم پسند و ظاهر الصلاح ارايه دهند.چون معاويه خويش را مصلح جامعه و صلح طلب معرفي كرده بود،بايد او را رسوا مي كرد.
امام حسين(ع) شجاعتش وراي تصور امثال ماست لذا انديشه ناقص ما قادر به ترسيم سجاياي اخلاقي آن بزرگ مرد تاريخ بشريت نمي باشد پس با اعتقاد به اين مسئله است كه هركس بايد ابتدا فلسفه و رسالت عاشورا را دريابد و آن گاه درباره امام حسين(ع) سخن گويد.
منبع:مهر
امام حسين(ع) با نثار خون خويش در محكمه تاريخ انسانيت شهادت داد كه ايمان و آگاهي و شناخت، موجب به وجود آمدن مسئوليت مي شود نه قدرت و امكان. پس هر كس كه بيشتر آگاه است بيشتر مسئول مي باشد. بدين سان امام حسين(ع) آبروي انسانيت و تاريخ را براي هميشه خريد و بيمه كرد. حركت امام حسين(ع) حركتي احياگرانه بود. ایشان به عنوان مصلح و احياگري كه بر فضاي سياسي و مذهبي زمان خويش معترض است برآشفت و قيام كرد. امام حسين(ع) با بيان رسا و عملي خود فرياد تمام تاريخ شد كه "ان لم تكن و لكم دين و لا تخافون يوم المعاد فكونوا احرارا في دنيا كم."
در تاريخ پر ماجراي انسان، سخن از قيام فراوان مي باشد به ويژه قيام پيامبران و مصلحان بزرگ تاريخ بسيار است ولي قيام امام حسين(ع) جايگاه ديگري دارد زيرا امام حسين(ع) شاهد و وارث تاريخي است كه در آن جنايت و بيداد و نيرنگ به نهايت رسيده است. پس نهضت امام حسين(ع)قيام الهي و متكي بر وحي مي باشد كه ديگر در طول تاريخ نسل بشر بر روي كره ارض سابقه نداشته و نخواهد داشت و در برابر عظمت خورشيد درخشان قيام حسين، ساير قيام ها و نهضت ها جرقه و شراره اي و به عبارتي قطره اي در برابر درياست.
انگيزه اصلي سيد الشهدا از قدم نهادن در آن ميدان خاك و خون انگيزه الهي و پس از آن سياسي، اجتماعي و عرفاني است. امام حسين(ع) بسيار روشن و رسا مي فرمايند: من از روي خود پسندي و گردن گشي، فساد و بيدادگري قيام نكرده ام بلكه براي اصلاح امت جدم و شيعه پدرم علي(ع) قيام كرده ام. امام حسين دليل نهضت خويش را آشكارا بيان مي كند و در كمال صراحت مي فرمايد؛دنياي ما را فساد گرفته است امت جدم فاسد شده اند. من قيام كردم براي اصلاح. من مردي اصلاح طلبم و هدفي جز امر به معروف و نهي از منكر ندارم. من نهضت كرده ام براي امر به معروف، براي اينكه دين را زنده كنم و نهضت من يك نهضت اصلاحي،اسلامي است.
كساني كه فقط از ديدگاه ظلم پذيري به مسئله عاشورا مي نگرند بايد در اعتقادات خود تجديد نظر كنند، زيرا آنگاه كه امام حسين(ع) فرزند شير خوار خود را بر دست مي گيرد، نه از اين است كه ترحم و مظلوميت را در برابر دشمن تا دندان مسلح بازگو كند بلكه رسالت اصلي امام در گستره تاريخ و زمان اين است كه با خون اين كودك مرز بين حق و باطل را در طول زمان تا قيام قيامت ترسيم نمايد و زاويه ديد و تعقل و انديشه را بالا برد و درجه شقاوت را با خون آن كودك معصوم بر صفحات تاريخ بنويسد. اين رسالت است نه وظيفه ساده. تا به جهانيان عملا بفهماند كه گروه باطل و از خدا بي خبر كه مزدور پول و مال و مقام شده اند، جز به دنيا و مطامع آن نمي انديشند و چشمان دلشان تنها به سوي زخارف دنياست و راهي به انسانيت ندارند.
امام حسين(ع) با اين ابتكار در تمام طول تاريخ ثابت كرد كه تنها حضرت ابراهيم در امتحان الهي اسماعيل را قرباني نكرده بلكه عمل و خلوص ابراهيم باري ديگر عملا با تغيير كلي عملي گرديد. ابراهيم فرزند برومند و پرتوان خود را به قربانگاه در برابر حق قرار داد، امام حسين(ع) كودك خردسال و معصوم خود را براي امتحان الهي و عشق و جذبه به حق در برابر لشكر كفر و زر و زور به قربانگاه ايمان و عقيده برد و در برابر خدا، پیامبر(ص)، علي (ع) و فاطمه(س) ثابت كرد كه راه جدش برگشت ندارد و او نمي گذارد كه قلدران و حاكمان ظالم در پيشگاه تاريخ از خود چهره اي مردم پسند و ظاهر الصلاح ارايه دهند.چون معاويه خويش را مصلح جامعه و صلح طلب معرفي كرده بود،بايد او را رسوا مي كرد.
امام حسين(ع) شجاعتش وراي تصور امثال ماست لذا انديشه ناقص ما قادر به ترسيم سجاياي اخلاقي آن بزرگ مرد تاريخ بشريت نمي باشد پس با اعتقاد به اين مسئله است كه هركس بايد ابتدا فلسفه و رسالت عاشورا را دريابد و آن گاه درباره امام حسين(ع) سخن گويد.
منبع:مهر
