عقیق:پیاده روی و زیارت حرم مطهر امام حسین (ع) با پای پیاده ریشه تاریخی دارد، چرا که صحابی جلیل‌القدر جابر بن عبدالله انصاری و عطیه عوفی با پای پیاده از مدینه حرکت کردند و در صبح اولین اربعینی که از شهادت حضرت سیدالشهدا (ع) می‌گذشت، به کربلا رسیدند. در طول تاریخ، علمای و چهره‌های برجسته شیعه در هدایت و ترغیب شیفتگان حسینی به زیارت با پای پیاده، نقش اساسی داشته‌اند و ضمن ارائه رهنمود، خود نیز در این مراسم شرکت کرده‌اند.

یکی از این علما شهید آیت الله مصطفی خمینی بود. آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی نیز از عالمان و استادان نجف بود که همواره در مراسم پیاده روی زیارت کربلا حضوری پیوسته و جدی داشت.وی در این سفر، بدون توجه به این که فرزند مرجع بزرگ تقلید، امام خمینی است، مانند یک طلبه ساده در خدمت هم‌سفران بود و از کمک به آنان دریغ نمی‌کرد و در هنگام توقف و استراحت نیز به بحث علمی می‌پرداخت.

مرحوم حجت الاسلام محتشمی در این خصوص می‌گوید:

«در اوقات صبح، ظهر و شام، نماز به امامت آیت الله حاج آقا مصطفی خمینی اقامه می‌شد و شب هنگام، پس از نماز مغرب و عشاء، دعای توسل و زیارت عاشورا خوانده می‌شد. اگر شب جمعه در راه بودیم، دعای کمیل و ذکر مصیبت توسط دوستان انجام می‌گرفت. از خصوصیات مرحوم حاج آقا مصطفی این بود که هر شب، قبل از اذان صبح برمی‌خواست و به نماز شب می‌پرداخت. او بسیار خوش‌مشرب و خوش مسافرت بود و در سفرها با همراهان دوست و رفیق بود و همواره سعی می‌کرد به کسی سخت نگذرد و مواظب بود کسی عقب نیافتد و جا نماند. در جلسات گفت و شنودی که اغلب شب‌ها رفقای هم‌سفر دور هم جمع می‌شدند، از هر دری سخنی به میان می‌آمد و حاج آقا مصطفی، پیوسته متذکر بود و زیر لب اذکاری را زمزمه می‌کرد. در تابستان‌ها به علت گرمی طاقت‌فرسای هوا، بعد از اذان صبح حرکت می‌کردیم و تا دو سه ساعت بعد از طلوع آفتاب، راه می‌رفتیم؛ سپس در محلی توقف می‌کردیم و صبحانه و نهار در همان جا صرف می‌شد و عصر که مقداری از گرمای هوا کاسته می‌شد، باز حرکت از سر گرفته می‌شد.»

منبع:مهر