غلامرضا سازگار:

"دو خورشید جهان‌آرا، دو قرص ماه، دو اختر
دو آزاده، دو دلداده، دو رزمنده، دو هم‌سنگر...

دو یاس ارغوانی نه، بگو دو آیۀ قرآن...
گرفته چون دو قرآن دخت زهرا هر دو را در بر

به سر شور و به رخ اشک و به کف تیغ و به دل آتش
به سیرت، سیرتِ قاسم، به صورت، صورتِ اکبر...

گرفته دستشان را برده با خود زینب کبری
که قربانی کند در مقدم ثار الله اکبر

بگفت ای جان جان، جان دو فرزندم به قربانت
تو ابراهیمی و اینان دو اسماعیل ای سرور!

دو اسماعیل نه، دو ذبح کوچک، نه دو قربانی
قبول درگهت کن منتی بگذار بر خواهر...

سفارش کرده عبدالله جعفر بر من ای مولا
که این دو شاخۀ گل را کنم در مقدمت پرپر

به اذن یوسف زهرا دو ماه زینب کبری
درخشیدند در میدان چو خورشید فلک‌گستر

فلک در آتش غیرت، ملک در وادی حیرت
که رو آورده در میدان دو حیدر یا دو پیغمبر!

یکی می‌گفت دو خورشید از گردون شده نازل
یکی گفتا دو مه تابیده یا دو آسمان اختر...

خروشیدند همچون شیر با شمشیر یک لحظه
دو حیدر حمله‌ور گشتند بر دریایی از لشکر

تو گفتی در اُحد تابیده دو بدر جهان‌آرا
و یا دو حیدر کرار رو آورده در خیبر...

به خاک افتاد جسم پاکشان ناگاه چون قرآن
دریغا ماند زیر دست و پا دو سورۀ کوثر

چو بشنید از حرم فریادشان را یوسف زهرا
به سرعت آمد و بگرفت همچون جانشان در بر...

چو دید از قتلگه آرند آن دو سرو خونین را
درون خیمه زینب گشت پنهان با دو چشم تر

نهان شد در حرم کو را نبیند یوسف زهرا
مبادا چشم حق گردد خجل ز آن مهربان مادر..."

مهدی بهارلو:

"اینک زمان، زمان غزل‌خوانی من است
بیتی‌ست این دو خط که به پیشانی من است

هان ای یزید! بشنو و ابرو گره نزن
این میهمانی تو نه... مهمانی من است!

غرّه نشو به آنچه سرِ نیزه کرده‌ای
این‌ها چراغ‌های چراغانی من است

هفتاد سر از این همه، با من برادرند
اما دو سر از این همه، قربانی من است

نذر من است و از پی احیای دین حق
خونِ دو چشم خانۀ بارانی من است

ایمن مباد از این همه مشعل، خزان تو
تا نوبت بهار گُل‌افشانی من است

ما را چو آفتاب به شامَت کشانده‌ای
اینک زمان قافله‌گردانی من است..."

سید محمد جواد شرافت:

"دویده‌ایم که همراه کاروان باشیم
رسیده‌ایم که در جمع عاشقان باشیم

به شوق اوج گرفتن ستاره آمده‌ایم
که خاک‌بوس قدم‌های آسمان باشیم

شما و این همه غربت، چگونه جان ندهیم؟
خدا کند که سزاوار بذل جان باشیم

دو چشم حضرت مادر دو چشمه باران است
چگونه شاهد این درد بی‌کران باشیم؟

دویده در رگ ما خون جعفر طیّار
زمان آن شده تا عرش، پرزنان باشیم

دو بال سبز پریدن به اذن دست شماست
اگر اجازه دهید از پرندگان باشیم

دو نوجوان فدایی، دو نوجوان شهید
همان که آرزوی مادر است، آن باشیم"

علی اکبر لطیفیان:

گاه لیلایی و گهی مجنون
گاه مجنونم و گهی لیلا

گاه خورشید و گاه آیینه
روبروی همیم در همه جا

*

ای طلوع همیشه ی قلبم
با تو خورشید عالمینم من

تو حسینی ولی گهی زینب
گاه زینب گهی حسینم من

 *

وقت سجاده وقت نافله ها
لبمان نذر نام یکدیگر

دو کبوتر  در این حوالی عشق
بر سر پشت بام یکدیگر

*

من و تو آیه های تقدیریم
من و تو همدلیم و همدردیم

خواب بر چشممان نمی آمد
تا که بر هم دعا نمی کردیم

*

دل ندارم تو را نظاره کنم
در غروبی که بی حبیب شدی

تکیه بر نیزه ی شکسته زدی
این همه بی کس و غریب شدی

*

کاش این جا اجازه می دادی
تا برای تو چاره می کردم

این گریبان اشتیاقم را
پیش چشم تو پاره می کردم

*

همه از خیمه ها سفر کردند
همه در خون خویش غوطه ورند

همه پیشت فدا شدند اما
کودکانم هنوز منتظرند

 ***

آن دمی که ممانعت کردی
میهمان نگاه من غم شد

از بلا و غمِ مصیبت تو
آن قدر سهم خواهرت کم شد

 ***

کودکانم اگر چه ناقابل
ولی از باده ی غمت مستند

آن دو بالی که حق به جعفر داد
به خدا کودکان من هستند

***

خنده ها با نگاه غمگینت
اذن پرواز بالشان باشد

اذن میدان بده به آن ها تا
شیر مادر حلالشان باشد

محسن حنیفی:

همان سروی که تندیس وقار و استقامت شد
وجودش شاه تیغی با صلابت در علامت شد

علی مرتضی در باطن و زهراست در ظاهر
ظهور آیه ی نوراست و مروارید عصمت شد

صحیح ترجمان رب خدرالقدس یعنی که
غبار چادر او موجب ایجاد خلقت شد

مفاتیح لبش غرق زیارتهای مأثوره است
قنوتش جلوه کرد و قبه ای از استجابت شد

غزل ها حُرّ توّابند و منبرها به استغفار
تمامش دون شأن زینب است آنچه روایت شد

دو فرزندش دم "یا نور" و "یا قدوس" او هستند
دو تا قرص قمر تقدیم خورشید امامت شد

به سوی ماه روی نیزه قامت بست عاشورا
چه خوشحال است تقدیم امامش این دو رکعت شد

دو تا فرزند اسماء و دو تا اسماء حسنایند
دو حرف از اسم اعظم که در این مقتل تلاوت شد

یکی پهلوش شد زخمی، یکی بازوش شد زخمی
مصیبت های پشت در، میان این دو قسمت شد

دو لاله یا دو ریحانه، دو کوه شانه در شانه
به روی خاک افتادند، یعنی که قیامت شد

محمد پاسبان پیکر زخمی عونش شد
محمد تا زمین افتاد جسم عون غارت شد

ملائک تا دم خیمه، خبر بردند با گریه
به روی بالها تشییع دو خورشید طلعت شد

ولی از خیمه ی چشمش نیامد اشک یک لحظه
میان خیمه ی خود باز مشغول عبادت شد

از اینکه در میان معرکه زهرا نشد او را
از اینکه جان نداده پای او، غرق خجالت شد

دو تا دلبند روی نیزه ها دارد ولی هر شب
هلال خویشتن را دید و مشغول زیارت شد

کسی که پرده دار محملش بودند مریم ها
حریمش هتک حرمت شد، گرفتار اسارت شد

سید حمید رضا برقعی:

قامت كمان كند كه دو تا تیر آخرش
یك دم سپر شوند برای برادرش

خون عقاب در جگر شیرشان پر است
از نسل جعفرند و علی این دو لشكرش

این دو ز كودكی فقط آیینه دیده‌اند
آیینه‌ای كه آه نسازد مكدرش

واحیرتا كه این دو جوانان زینب‌اند
یا ایستاده تیر دو سر در برابرش؟

با جان و دل دو پاره جگر وقف می كند
یك پاره جای خویش و یكی جای همسرش

یك دست، گرم اشك گرفتن ز چشم‌هاش
مشغول عطر و شانه‌ زدن دست دیگرش

چون تكیه گاه اهل حرم بود و كوه صبر
چشمش گدازه ریخت ولی زیر معجرش

زینب به پیشواز شهیدان خود نرفت
تا كه خدا نكرده مبادا برادرش...

هادی ملک پور:

غم ندیدن تو کرده قصد جان مرا
غمی که سوخته تا مغز استخوان مرا

از آن زمان که به دنیا قدم گذاشته ام
عجین به داغ نوشتند داستان مرا

تو جانِ زینبی اما زمانه درصدد است
بگیرد از منِ محنت کشیده جان مرا

زغربتت رمق راه رفتن از من رفت
اناالغریبِ تو لرزانده زانوان مرا

اجازه‌ای بده نذری سفره ات باشند
کرم کن و بپذیر این دو قرص نان مرا

مرا سهیم کنی در منای کرب و بلا
اگر قبول کنی این دو نوجوان مرا

فدای شرم تو ... اما بیا و کامل کن
ستاره های درخشان آسمان مرا

ادا اگر بشود حق تو زجانب من
توان مگر بدهد جان ناتوان مرا

قیام کردم و در خیمه گرم تکبیرم
برو میانه ی میدان ببین اذان مرا

قدم خمید ز تنهایی ات ، غم فرزند
خمیده‌تر نکند قامت کمان مرا

نصیب باغ دلم از بهار اندک بود
خدا به خیر کند قصه‌ی خزان مرا

بلا عظیم‌تر و من صبورتر شده ام
چه سخت کرده خداوند امتحان مرا

محمد رضا طالبی:

فرستاده به میدانِ شرف اسطوره هایش را
ز چشم دیگران کرده نهان دلشوره هایش را

چو آنان را مُذاب آتش عشق حسینی کرد
به جان لشگری انداخت هُرم کوره هایش را

نشست و آیه الکرسی قرائت کرد اما زود
گرفت از دست نیزه آیه آیه سوره هایش را

دم خیمه شراب خون گرفت از آن دوتا خوشه
ز بس که تیرها در هم فشرده غوره هایش را

پیاله های زینب بعد از این از باده لبریز است
هدایا را به آقا داد و هی می گفت ناچیز است

برای یار سر دادن دلی آماده می خواهد
به اوج آسمان رفتن، به خاک افتاده می خواهد

برای یاری دلبر به این باور رسید آخر
که میدان اتفاقی ناب و فوق العاده می خواهد

خودش در آرزوی جسم بی جانِ پسرهایش
خدا را در دلِ شیرِ دو آقازاده می خواهد

برادر سر به زیر آمد کنارِ خیمه خواهر
ولی زینب خودش را بر سرِ سجاده می خواهد

برادر نعش خواهر زاده ها را بوسه باران کرد
که زینب هم ز داغِ اکبرش گیسو پریشان کرد

در اوج غم فروخورده ست آهِ آتشینش را
گرفته جای ناله در دهان سرآستینش را

درون خیمه مشتش را گره کرده ست تا فردا
برای قاری بر نیزه بشکافد جبینش را

دو فتوا کرده صادر در میان لشگری از شک
نداده هیچ طوفانی تکان کوهِ یقینش را

دلش مانند اقیانوس آرام است این مادر

چنان که از تلاطم کرده رد کشتیِ دینش را

جراحت بود روی سینه اش اما دمی نشکست
ترک افتاد بر آیینه اش اما دمی نشکست