سزای کسی که عیب مردم را بازگو کند

عقیق:حفظ حقوق و حرمت مؤمن یکی از آداب اخلاقی است که دین مبین اسلام تأکید فراوانی بر آن دارد. در روایتی از رسول گرامی اسلام(ص) آمده است روزی آن حضرت به کعبه نگاه کرد وفرمود «ای کعبه، خوشا به حال تو، خداوند چقدر تو را بزرگ و حرمتت را گرامی داشته است؛ به خدا قسم حرمت مؤمن از تو بیشتر است، زیرا خداوند تنها یک چیز را از تو حرام کرده، اما از مؤمن سه چیز راحرام کرده است: مال، جان و سوء‌ظن نسبت به او؛ أَنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص نَظَرَ إِلَى الْکَعْبَةِ فَقَالَ‏ مَرْحَباً بِالْبَیْتِ‏ مَا أَعْظَمَکَ وَ أَعْظَمَ حُرْمَتَکَ عَلَى اللَّهِ وَ وَ اللَّهِ لَلْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنْکَ لِأَنَّ اللَّهَ حَرَّمَ مِنْکَ وَاحِدَةً وَ مِنَ الْمُؤْمِنِ ثَلَاثَةً مَالَهُ وَ دَمَهُ وَ أَنْ یُظَنَّ بِهِ ظَنَّ السَّوْء.» (روضةالواعظین، ج2، ص293) همچنین امام صادق (ع) در دیگر روایت فرمود: «الْمُؤْمِنُ أَعْظَمُ حُرْمَةً مِنَ الْکَعْبَةِ؛ حرمت مؤمن از حرمت کعبه بالاتر است.» (خصال صدوق، ج1، ص27)

بر این اساس می‌توان دریافت، مال، جان و سوءظن، سه گزاره‌ای است که در پاسداشت فرد مؤمن اثرگذار است. نکته دیگر اینکه هر کدام در درجات مختلفی قرار دارند که سوء‌ظن نازل‌ترین آنها و حساس‌ترین آنهاست؛ یعنی فردی که نسبت به برادر دینی خویش مدام سوءظن داشته باشد، حرمت و احترام او را در باطن حفظ نکرده است؛ حتی در روایتی از امام صادق(ع) مسئله از این حساس‌تر است؛ حضرت ذیل آیه 18 سوره نور فرمود «هرکس درباره مؤمنى آنچه دو چشمش دیده و دو گوشش شنیده بگوید، او از کسانى است که خداى عز و جل در باره آنها فرمود: إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ‏ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ ...؛ همانا آنان که دوست دارند فراوان (یا فاش) شود فحشاء درباره آنان که ایمان آورده‏‌اند، ایشان را عذابى دردناک است.»  علامه مجلسى در شرح این حدیث می‌نویسد مقصود این است که مورد آیه، تنها بهتان نیست بلکه شامل حقى هم که دیده و شنیده است مى‏‌شود.

در دیگر روایتِ مربوط به همان آیه 18 سوره نور، محمد بن فضیل مى‌گوید به ابوالحسن موسى بن جعفر گفتم: «فدایت شوم، درباره یکى از برادران دینى خود چیزى شنیده‌‏ام که آن را براى او ناپسند مى‏‌دانم. از او سؤال کردم، خودش انکار کرد، اما گروهى از کسانى که به آنان اطمینان دارم آن را براى من نقل کرده‌‏اند. حضرت به من فرمود: اى محمد، گوش و چشم خود را نسبت به برادرت تکذیب کن و چنانچه 50 نفر نزد تو شهادت دادند و قسم یاد کردند و او بر خلاف آنان گفت، از او قبول کن و از آنان نپذیر و درباره او چیزى را که باعث سرشکستگى و عیب اوست و به شخصیت وى لطمه مى‌‏زند، شایع نکن که از کسانى خواهى بود که خداوند درباره آنان فرموده است «إِنَّ الَّذینَ یُحِبُّونَ أَنْ تَشیعَ‏ الْفاحِشَةُ فِی الَّذینَ آمَنُوا لَهُمْ عَذابٌ أَلیمٌ؛کسانى که دوست دارند کار زشت در میان مؤمنان رواج یابد، در دنیا و آخرت عذابى دردناک خواهند داشت»

منبع:تسنیم