ماموستا مجدی در کنار غزل‌های عرفانی خود، اشعاری در منقبت پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع) ایشان سروده است. وی در سال 1344 در تهران وفات یافت و در ابن بابویه به خاک سپرده شد. در ادامه سروده وی در سوگ امام حسین(ع) را بخوانید.

ای توتیای دیده و جوان خاک پای تو
برتر ز عرش بارگه کبریای تو

در رستخیز خون جگر بر زمین چکد
زآن شاخ گل که بر دمد از نینوای تو

کردی به راه دوست تن و جان خود فدا
بادا هزار جان گرامی فدای تو

در بحر رحمت است شناور هر آن کسی
یک قطره اشک ریزد اندر عزای تو

ذات تو هست معنی قرآن و ز اهل کین
چون پاره پاره صفحه قرآن، قبای تو

می‌خواست در زمانه کند محشر آشکار
روز نبرد بازوی معجز نمای تو

عهد الست آمد و تسلیم عرضه کرد
تا جان نثار دوست نماید وفای تو

تو تشنه جان سپردی و آب حیات هم
بود از تو تشنه‌تر به لب جانفزای تو

بودند بی‌خبر که بقا در ولای توست
قومی که خواستند به گیتی فنای تو

رنجی که قاتلان تو را هست روز حشر
امروز مر مراست ز هجر لقای تو

رحمی کن و مرا از لطف سوی خویش خوان
زان پیشتر که جان دهم اندر ولای تو

منبع:تسنیم