کمال‌الدین دوره‏ حمله‏ مغول را درک کرد و به چشم خود قتل عام مردم اصفهان را به دست مغولان در سال 633 ه.ق. دید و خودش دو سال بعد  به دست یک مغولی به قتل رسید. وی اشعار مختلفی را درباره ائمه(ع) و امام حسین(ع) سروده است که یک قطعه از آن ذکر می‌شود:

چون محرم رسید و عاشورا
خنده بر لب حرام باید کرد

وز پی ماتم حسین علی
گریه از ابر، وام باید کرد

لعنت دشمنانش باید گفت
دوستداری تمام باید کرد

اگر کسی پسری را از آن تو بکشد
به عمر خویش ره لعنتش رها نکنی‏

اگر کشنده‏‌ فرزند مصطفی ست یزید
حدیث لعنت و نفرین او چرا نکنی؟

تو بر کشنده فرزند خود مکن لعنت
چو بر کشنده‏ فرزند مصطفی نکنی‏