این موضوع آنقدر اهمیت دارد که معصوم (ع) مردن قلب آدمی به عنوان تبعه چنین رفتاری عنوان می‌کنند، پس شایسته است بیش از پیش این توصیه را مورد توجه قرار دهیم؛ چرا که تذکرات اسلام درباره خوردن، تنها سلامت جسم را تضمین نمی‌کند، بلکه تضمین‌کننده سلامت جسم و روح انسانهاست. انسانی که علاوه بر سلامت جسم، از سلامت روح نیز برخوردار باشد، طبیعتاً ارتباطی قوی‌تر و منسجم‌تر با خداوند خواهند داشت و در مقابل کسی که از این مهم بی‌بهره است، از نعمتی بس عظیم یعنی آمادگی روح و شوق برای ارتباط با خداوند محروم می‌ماند.
پیامبر اکرم (ص) در حدیثی مردن قلب آدمی را به زراعتی تشبیه می‌کنند که در صورت آبیاری زیاد از بین می‌رود. ایشان می‌فرمایند: «لا تُمِیتُوا القُلُوبَ بِکَثْرَةِ الطَّعَامِ و الشَّرَابِ؛ فإنَّ القَلْبَ یَمُوتُ کَالزَّرْعِ إذَا کَثُرَ عَلَیْهِ المَاءُ»، دلها را با خوردن و آشامیدن زیاد نمی‌رانید؛ زیرا همانگونه که زراعت بر اثر آب زیاد از بین مى‌رود، دلها نیز بر اثر پرخورى مى‌میرند.
پس در می‌یابیم که حضرت با ارائه این تشبیه، در صدد بیداری ما از امری مهم هستند که در سعادت انسان اثری جدی دارد، در همین راستا ایشان در حدیثی دیگر اینگونه ترس خود را از پرخوری امتشان ابراز می‌کنند و می‌فرمایند: از سه چیز پس از مرگم بر امت می‌ترسم که یکی از آنها، «شهوت‌پرستی در امر شکم» است. (نصایح، ص 120)
به راستی اهلبیت(ع) به عنوان برترین هادیان الهی در عالم از هر فرصتی برای بهرهمندی محبان و شیعیانشان از عالیترین معارف و راهکارهای دستیابی به سعادت دنیوی و اخروی استفاده میکردند و این حقیقتی است که در منابع تاریخی و روایی به وضوح نمایان است.