«يا بَني إِسْرائيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتي أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَ إِيَّايَ فَارْهَبُونِ» (بقره،40)
ترجمه: اى بنى اسرائیل، نعمت هایم را كه به شما ارزانى داشته ام به یاد آرید، و به پیمانم وفا كنید تا به پیمانتان وفا كنم، و تنها از (مخالفت) من بترسید.
به دنبال داستانِ خلافتِ آدم در زمین، و خروج او از بهشت به خاطر خوردن از گیاه ممنوعه و فراموش كردن پیمان الهى، خداوند در این آیات، داستان گروهى از فرزندان آدم، یعنى قوم بنى اسرائیل را كه به سرنوشتى شبیه او دچار شدند بیان مى دارد.
«اسرائیل»، نام دیگر حضرت یعقوب است و مراد از «بنى اسرائیل» فرزندان و قوم او مى باشند. قومى كه تاریخِ بسیار پرفراز و نشیبى دارند، و در آیات زیادى از قرآن، داستان آنها مطرح شده است.
در این آیه سه موضوع مهم آمده است. اول، یاد نعمت هاى خداوند كه حسّ شكرگزارى را در انسان زنده مى كند.
دوّم، انسان در مقابل نعمت ها مسئولیت دارد و باید به عهد و پیمانى كه خداوند از او گرفته عمل كند و بداند بهره مندى از الطاف خداوند، مشروط به گام برداشتن در مسیر اوست.
سوّم، آن كه در راه انجام تكالیف الهى، نباید از هیچ قدرتى ترسید و نباید به تهدیدهاى دشمن توجهى كرد.
از این آیه مى آموزیم كه:
* نعمت هایى را كه خداوند به ما و خانواده و جامعه ما بخشیده است، براى یكدیگر بازگو كنیم كه زمینه ساز شكر و سپاس از او و محبّت و اطاعت اوست.
* به پیمان هایى كه خداوند براى انجام تكالیف، از طریق فطرتِ درونى یا شریعتِ آسمانى از ما گرفته است، پایبند باشیم.