گریستن و گریاندن به خاطر شهادت حضرت امام حسین علیه السلام، از نظر معارف اصیل اسلامی بسیار مطلوب و بلکه از برترین تقرب ها به سوی خدای متعال و سرمایه رشد معنوی و مایه نجات اخروی است.

در روایتی از حضرت امام صادق علیه السلام چنین نقل شده است:

نَظَرَ النَّبِيُّ صلى الله عليه و آله إلَى الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام و هُوَ مُقبِلٌ، فَأَجلَسَهُ في حِجرِهِ، و قالَ: إنَّ لِقَتلِ الحُسَينِ حَرارَةً في قُلوبِ المُؤمِنينَ لا تَبرُدُ أبَداً. ثُمَّ قالَ عليه السلام: بِأَبي قَتيلُ كُلِّ عَبرَةٍ، قيلَ: و ما قَتيلُ كُلِّ عَبرَةٍ يَا ابنَ رَسولِ اللَّهِ؟ قالَ: لا يَذكُرُهُ مُؤمِنٌ إلّا بَكى‏. (1)

پیامبر (ص) به حسین بن علی (ع) نگریست در حالی که روی به سویش آورده بود پس او را در دامانش نشاند و گفت: برای کشته شدن حسین، حرارتی در قلب های مؤمنان است که هیچ وقت سرد نمی شود. سپس امام صادق علیه السلام گفت: پدرم به فدای کشته اشک ها! گفته شد: ای فرزند رسول خدا! کشته اشک ها! چه معنایی دارد؟! امام علیه السلام پاسخ داد: هیچ مؤمنی او را یاد نکند مگر آنکه برایش بگرید.

 پس اگر پرسیده شود: تاکنون چه کسانی بر حضرت امام حسین سیدالشهداء سلام الله علیه گریسته اند؟

پاسخ به صورت قانون کلی چنین است: هر مؤمنی که حسین (ع) را یاد کرده؛ بر او گریسته و اشک ریخته است.

و به صورت مصداقی و جزئی پاسخ می دهیم که: فراوان تر از آن است که بتوان در شمار آورد ولیکن به عنوان مثال از بین پیامبران الهی نقل شده که از آن جمله؛ حضرت آدم (ع)، حضرت ابراهیم (ع) و حضرت عیسی مسیح (ع) و حضرت محمد مصطفی پیامبر خاتم (ص) بر امام حسین (ع) گریسته اند.

همچنین حضرت امیرالمؤمنین علی (س) و حضرت فاطمه زهراء (س) و حضرت زینب (س) و حضرت امام زین العابدین (ع) و همه اهل بیت عصمت و طهارت علیهم السلام و ... بر شهادت حضرت سیدالشهداء سلام الله علیه گریه کرده اند. (2)

اکنون اگر پرسیده شود: آیا گزارشی از عزاداری و گریه حضرت باقرالعلوم علیه السلام بر شهادت حضرت سیدالشهداء نقل شده است؟

در پاسخ یادآور می شویم: حضرت امام محمد باقر علیه السلام که در سال 57 هجری قمری متولد شد و 57 سال در این دنیا زیست و سرانجام در سال 114 هجری قمری به شهادت رسید، در واقعه عاشورا (دهم محرم سال 61 هجری قمری) چهار سال داشت و همراه با پدرش حضرت امام سجاد علیه السلام شاهد و ناظر بود. و می افزاییم در تاریخ نقل شده است زمانی که کمیت بن زید اسدی قصیده هاشمیات را در دوران امامت پنجمین امام (ع) سرود؛ به مدینه رفت و به خدمت حضرت باقرالعلوم (ع) رسید و شبی به او اذن داده شد و وی قصیده میمیه اش را برای امام (ع) قرائت کرد پس آنگاه که به این بیت رسید:

و قَتيلٍ بِالطَّفِّ غَودِرَ مِنهُم       بَينَ غَوغاءِ امَّةٍ و طَغامِ

و کشته شده در دشت طفّ که به او نیرنگ زدند       و در بین هیاهوهای اراذل و اوباش تنهایش گذاشتند!

حضرت باقرالعلوم علیه السلام گریه کرد سپس فرمود:

يا كُمَيتُ! لَو كانَ عِندَنا مالٌ لَأَعطَيناكَ، ولكِن لَكَ ما قالَ رَسولُ اللَّهِ صلى الله عليه و آله لِحَسّانِ بنِ ثابِتٍ: لازِلتَ مُؤَيَّداً بِروحِ القُدُسِ ما ذَبَبتَ عَنّا أهلَ البَيتِ. (3)

ای کمیت! اگر مالی در نزد ما بود به تو عطا می کردیم ولی برای توست همان دعایی که رسول خدا (ص) برای حسان بن ثابت کرد: همواره خدای کریم تو را به واسطه فرشته اش روح القدس تأیید و حمایت کند تا زمانی که از ما اهل بیت پیامبر (ص) دفاع می کنی.

همچنین در روایتی دیگر از کمیت نقل شده است که بر امام باقر علیه السلام وارد شد و قصیده اش را در خصوص اهل بیت علیهم السلام برای ایشان قرائت کرد و زمانی که واقعه عاشورا و شهادت امام حسین علیه السلام را ذکر کرد، پس امام باقر (ع) گریست و امام صادق (ع) هم که آنجا بود گریست و جاریه ای هم که در پشت پرده بود صدایش به گریه بلند شد. ... سپس حضرت باقرالعلوم علیه السلام گفت:

«ما مِن رَجُلٍ ذَكَرَنا أو ذُكِرنا عِندَهُ فَخَرَجَ مِن عَينَيهِ ماءٌ ولَو قَدرَ مِثلِ جَناحِ البَعوضَةِ، إلّا بَنَى اللَّهُ لَهُ بَيتاً فِي الجَنَّةِ، و جَعَلَ ذلِكَ حِجاباً بَينَهُ و بَينَ النّارِ». (4)

هیچ کسی نیست که ما را یاد کند یا  ما در نزد او یاد شویم و از چشمانش قطره اشکی خارج شود هرچند به اندازه بال مگسی؛ مگر آنکه خدای کریم برایش خانه ای در بهشت می سازد و این اشک را حجاب و مانع بین او و بین آتش جهنم قرار می دهد.

پی نوشت:

(1)- الصحيح من مقتل سيد الشهداء و اصحابه «عليهم السلام»، 2 جلد، محمد محمدی الری شهری، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، سازمان چاپ و نشر - قم - ايران، چاپ سوم، 1434 ه.ق.، ج 2، ص 775. به نقل از مستدرك الوسائل: ج 10، ص 318، ح 12084.

(2)- الصحيح من مقتل سيد الشهداء و اصحابه «عليهم السلام»، ج 2 ، ص 785- 826.

(3)- الصحيح من مقتل سيد الشهداء و اصحابه «عليهم السلام»، ج 2 ، ص 807. به نقل از مروج الذهب، ج 3 ، ص 242.

(4)- الصحيح من مقتل سيد الشهداء و اصحابه «عليهم السلام»، ج 2 ، ص 807- 809. به نقل از كفاية الأثر: ص 248، بحار الأنوار: ج 36 ص 390 ح 2.