به حق می‌توان واقعه هفده شهریور را پلی برای رسیدن به انقلاب اسلامی و متبلور ساختن تعالی انسان و ایام‌الله نامید.
عقیق: حضرت امام خمینی(ره) در سالگرد 17 شهریور در توصیف این واقعه بزرگ در مورد حیله‌ای که دستگاه شاه به فکر آن بود می‌فرمایند: «دشمنان ما گمان مىکردند با توطئههاى فرسایشى مىتوانند نهضت اسلامى و انقلاب شکوهمند این ملت شهیدپرور را به سردى و سستى سوق دهند، غافل از آنکه قیامى که براى خدا است و نهضتى که بر اساس معنویت و عقیده است، عقب نشینى نخواهد کرد».
امام راحل در توصیف و بیان واقعه هفده شهریور یک نگاه آرمانی انقلاب اسلامی را ابراز داشته و دارند که «همه کاره خداست» و ما باید به این نوع نگاه برسیم که همه‌کاره در عالم خداوند است و با اعتقاد به این نوع نگاه است که حتی مرگ برای انسان پایان راه نبوده و رسیدن به مقامی بالاتر و جایگاهی عظیم‌تر است و وقتی نگاه و نوع نگرش صعودی باشد توقف و ایستایی معنا ندارد و حتی انسان حاضر است در راه آن جان خود را نیز فدا کند.
انسانی که ساکن زمین است، اما در ذات خود آسمانی و خلقت او در «احسن تقویم» بوده باید به جایگاه اصلی خود یعنی به نور السموات و الارض متصل شود و رسیدن به ذات آسمانی برای انسان ایجاد نمی‌شود مگر با نگاهی که متصل کننده به یک قدرت لایزال است و حضرت امام توانست با دید آسمانی خود این نوع نگاه و تفکر را در میان احاد مردم با ایجاد انقلاب اسلامی متبلور کند. در مقابل این نگاه قدسی انقلاب اسلامی، می‌توان نگاه زمینی و پست دنیای مدرنیته و غرب‌گرایی را ببینم که با مشغول کردن به ظواهر از رسیدن به این جایگاه ممانعت می‌کند.
در نتیجه می‌توان واقعه 17 شهریور را تبلور رسیدن به ذات پاک انسانی و در راستای رسیدن به این جایگاه قدسی انسان دانست، که در راه رسیدن به این فرهنگ می‌توان جان را فدا کرد و پلی شد برای رسیدن به این قدرت لایزال قدسی و می‌بینیم که با این نوع تفکر است که حتی مرگ برای انسان‌ها نگاه ارزشی پیدا می‌کند.
حضرت امام خمینی(ره) در ادامه ایجاد این نوع تفکر باز به نتیجه این نگاه قدسی و عدم توقف برای رسیدن این نگاه آرمانی ولو شده با دادن جان اشاره می‌فرمایند: «ملت ما اکنون به شهادت و فداکارى خو گرفته است و از هیچ دشمنى و هیچ قدرتى و هیچ توطئهاى هراس ندارد. هراس آن دارد که شهادت، مکتب او نیست».
با این نگاه توحیدی، که حضرت امام داشتند و در سطح عموم برای همه مردم نشر و گسترش دادند، اراده، ترس، غم و اندوه، عجله و عدم تعادل، سفاهت و کم تجربگى و بدگمانى به سستی در این اعتقاد بازگشت می‌کند.
در چنین وضعى اگر انسان بر خداوند سبحان توکل و تکیه داشته باشد ارادهاش قوى و عزمش راسخ خواهد شد و موانع و مزاحمات روحى در برابر آن خنثى می‌شود، زیرا انسان در مقام توکل، با (مسبّب الاسباب) که غالب بر همه اسباب است، پیوند مىخورد و با چنین پیوندى دیگر جایى براى نگرانى و تشویش خاطر باقى نمىماند و با قاطعیت با موانع دست و پنجه نرم مىکند تا به مقصود برسد.
بنابراین باید اینطور تحلیل کرد که در طول تاریخ وقایعی اتفاق می‌افتد که در لابه‌لای اوراق تاریخ فراموش می‌شود اما بعضی وقایع است که فراموش شدنی نیست و می‌توان واقعه هفده شهریور را در این راستا معرفی کرد که هرگز فراموش شدنی نیست، چون این نگاه زیبای قبول جایگاه انسانیت و تعالی و رسیدن به ذات پاک انسانی چیزی جز با اتصال به قدرت لایزال الهی و در پرتو معصوم و در زمان غیبت جانشین او ایجاد نمی‌شود لذا به حق می‌توان واقعه خیابان ژاله در هفده شهریور را پلی برای رسیدن به انقلاب اسلامی و متبلور ساختن تعالی انسان و رسیدن به ذات پاک و ایام الله نامید.