* به عنوان مقدمه معرفی مختصری از پدرتان داشته باشید
حاج رحمت الله نجفی دولابی در اردیبهشت ماه سال ۱۳۱۰ به دنیا آمد. او هم همچون پدر و جد بزرگوارش اصلیت دولابی دارد. حاج رحمت الله در نوجوانی حرفه نجاری را دنبال کرد و پدرش نیز در دولاب کشاورز بود.
* پیرغلامی اهل بیت جایگاهی ویژه است که مجلس داری، میانداری، مداحی و... را دربرمی گیرد. از فعالیت های پدر و ارتباطات ایشان با علما، واعظین و بزرگان بگویید؟
پدرم در جوانی علاقه زیادی به نوکری امام حسین(ع) داشت؛ به همین جهت نزد استاد باقر رسید که ایشان تنها به حاج رحمت الله نجفی و حاج حسن محمدی دولابی تعلیم داد. طی این دوره فراگیری٬ پدرم به مقام قصیده خوانی هیئت ها دست پیدا کرد و او را بیشتر با این عنوان می شناختند. البته استاد باقر آموزگار سخت گیری بود که تا شاگردانش ۵۰ قصیده مطول حفظ نمی کردند اجازه نمی داد به بالای منبر هیئت ها بروند. سرانجام در سن ۱۸ سالگی اولین مداحی خودش را در هیئت بنی فاطمه که آن زمان از فاطمیون جدا نبود به مرحله اجرا رساند. در سال ۱۳۳۰ همراه با شوهر خواهرش معروف به حسن قنبر در دولاب نخستین هیئت با عنوان انصارالعباس(ع) را برقرار کرد که ساختمان آن متعلق به عمه پدرم بود. جالب است بدانید پدرم در سن ۱۹ سالگی با شهید نواب صفوی در دولاب آشنا شد؛ در این دیدارها حاج احمد نیکنام و شیخ محمدرضا نیکنام پدرم را که در آن زمان فقط یک پسر هفت ساله داشت همراهی می کردند.
*از احوالات معنوی و روحیه هیئتی و اهل بیتی پدر بگویید؛ در واقع چگونه افراد را به هیئت دعوت می کرد؟
پدرم همواره به دنبال این بود که کسانی را به هیئت ها دعوت کند که ولایی، محب امام زمان(عج)، با تقوا و متدین باشند تا به وسیله آن ها بتواند این مفاهیم ارزشمند را گسترده تر ترویج دهد.
* از چه هیئتی فعالیت خودش را آغاز و در کجا این فعالیت ها ادامه پیدا کرد؟ به طور کلی حاج آقای نجفی را بیشتر با نام کدام حسینیه و هیئت و یا مداحی کردن در کدام مجلس می شناسند؟
ایشان در سن ۱۵ سالگی اولین روضه را در محضر آموزگار مداحی اش استاد باقر در هیئت بنی فاطمه تهران خواند. در ادامه وقتی از هیئت بنی فاطمه جدا شد در هیئت فاطمیون چندین سال نوکری کرد. در هیئت لباس فروشان تهران، زائرین کربلا در حسینیه سرچشمه، بین الطلوعین و اکثر مساجد تهران یا بین دو نماز و یا پس از اقامه نماز ایشان قصیده خوانی می کردند.
* از توصیه ها و وصیت های پدر به مداحان و هیئتی ها بگویید؟
نصیحت پدرم به مداحان جوان این بود که سعی کنند برای نوکری شان وقت بگذارند. چراکه هر موقع مداحی را می دیدند که از روی کاغذ اشعار مداحی خودش را می خواند یک توصیه مجدانه بیشتر نداشت و آن این بود که اشعار را حفظ کنید. می گفتند برای مداحان ما دارا بودن اخلاص، تدین و تقوا در زمره اصول مهم است.
* از حالات روزهای آخر عمر پدرتان و یا آخرین روضه ای که ایشان خواندند، بگویید؟
پدرم یک هیئتی را در سال های آخر عمرشان به کمک یکی از دوستان هم دوره ای شان که تا کلاس ششم با هم درس می خواندند در بیسیم نجف آباد تهران تأسیس کردند. این حسینیه تحت عنوان هیئت زنجیرزنان متوسلین به چهارده معصوم هم اکنون فعالیت دارند. بیماری پدرم از محرم سال گذشته دیگر اجازه نداد او در روضه های دهگی و خانگی حضور پررنگی داشته باشد. البته هیئت ها خاصه هیئت زائرین کربلا به ایشان محبت داشتند و تماس می گرفتند ایشان را دعوت می کردند. اما یادم می آید آخرین روضه پدر را در مراسم شب هفت همسر حاج آقای عثنی عشری شنیدم که چه سوزناک در وصف مظلومیت حضرت زهرا(س) خواندند.