عقیق: امیرالمومنین امام علی علیه‌السلام دنبال جنازه‌اى مى‌رفت. شنيد مردى مى‌خندد، فرمود: گويا مردن در اين جهان را براى غير ما ثبت كرده‌اند، و انگار حق بر غير ما واجب شده است.
و خيال مى‌كنى مردگانى كه مى‌بينيم مسافرانى هستند كه به زودى به جانب ما باز مى‌گردند.
آنان را در قبرهايشان مى‎نهيم و ارثشان را مى‌خوريم؛ گويى ما پس از آنها جاودان خواهيم بود، كه پنددهندگان را از ياد برديم، و نشانه هر بلاى سخت و سنگين شديم.

متن حدیث:

وَ تَبِعَ جِنَازَةً فَسَمِعَ رَجُلًا يَضْحَكُ فَقَالَ كَأَنَّ الْمَوْتَ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا كُتِبَ وَ كَأَنَّ الْحَقَّ فِيهَا عَلَى غَيْرِنَا وَجَبَ وَ كَأَنَّ الَّذِى نَرَى مِنَ الْأَمْوَاتِ سَفْرٌ عَمَّا قَلِيلٍ إِلَيْنَا رَاجِعُونَ نُبَوِّئُهُمْ أَجْدَاثَهُمْ وَ نَأْكُلُ تُرَاثَهُمْ كَأَنَّا مُخَلَّدُونَ بَعْدَهُمْ ثُمَّ قَدْ نَسِينَا كُلَّ وَاعِظٍ وَ وَاعِظَةٍ وَ رُمِينَا بِكُلِّ فَادِحٍ وَ جَائِحَةٍ.

پی نوشت:

«نهج‌البلاغه، حکمت122»

 منبع:مشرق

211008