«یَأْتِى عَلَى النّاسِ زَمانٌ یَغِیبُ عَنْهُمْ
اِمامُهُمْ فَیاطُوبى لِلثّابِتِینَ عَلى اَمْرِنا فِى ذلِكَ الزَّمانِ اِنَّ
اَدْنى ما یَكُونُ لَهُمْ مِنَ الثّوابِ اَنْ یُنادِیَهُمُ الْبارِىءُ عَزَّ وَ
جَلَّ عِبادِى آمَنْتُمْ بِسِرّى وَ صَدَّقْتُمْ بِغَیْبى فَأَبْشِرُوا بِحُسْنِ الثَّوابِ
مِنّى ؛
بر مردم زمانى مى آید كه امامشان از منظر آنان غایب مى
شود. خوشا به حال آنان كه در آن زمان در امر [ولایت] ما اهل‌بیت ثابت قدم و
استوار بمانند!
كمترین پاداشى كه به آنان مى رسد، این است كه
خداى متعال خطابشان مى كند و مى فرماید: بندگان من! شما به حجت پنهان من ایمان
آوردید و غیب مرا تصدیق كردید. پس بر شما مژده باد كه بهترین پاداش من در
انتظارتان است.»
امام باقر علیه السلام فرمود: مطمئنا بدان! اگر من آن روزگاران را درك كنم، جانم را براى فداكارى در ركاب حضرت صاحب الامر علیهالسلام تقدیم مى دارم.
آن
گاه امام باقر علیه السلام ادامه داد: «خداوند متعال به خاطر ارجگذارى به چنین
منتظران راستینى به آنان مى فرماید: شما مردان و
زنان، بندگان حقیقى من هستید.
رفتار نیك و شایسته تان را مى پذیرم و از كردار
ناپسندتان عفو مى كنم و به خاطر شما سایر گنهكاران را مى آمرزم و بندگانم را به
خاطر شما با باران رحمت خود سیراب و از آنان بلا را دفع مى كنم. اى عزیزترین
بندگان من! اگر شما نبودید، عذاب دردناك خود را به مردم نافرمان نازل مى كردم.»
پی نوشت:
كمال الدین، ج 1، ص 330
منبع:باشگاه
211008