بنا به فرموده خداوند متعال در قرآن كريم، نخستين خانه‌اي
كه در روي زمين براي عبادت پروردگار منان بنا گرديد، كعبه معظمه بود [اِنَّ
اَوَّلَ بَيْتٍ وُضِعَ لِلنّاسِ لَلَّذي بِبَكَّهَ مُبارَكاً وَ هُدًي
لِلْعالَمينَ. ( آل عمران / آيه ۹۶) نخستين خانه‌اي
كه براي مردم (و نيايش خداوند) قرار داده شد، همان است كه در سرزمين مكه است، كه
پربركت و مايه هدايت جهانيان است.]
اميرمومنان علي بن أبي طالب (ع) فرمود: أنّ أوّل شيئ نزل
من السّماءِ إلي الأرض لهو البيت الذي بِمكّه، انزله الله ياقوﺔﺗ حمرا
…
يعني: نخستين چيزي كه
از آسمان به زمين فرود آمد، همان خانه [مقدسي] است كه در مكه است. خداوند سبحان،
آن را به صورت ياقوت سرخ نازل فرمود…
هم چنين آن حضرت در نهج البلاغه، در اين باره فرمود: الا
ترون ان الله سبحانه، اختبر الاولين من لدن آدم صلوات الله عليه الي الآخرين من
هذا العالم باحجار لا تضر و لا تنفع، و لا تبصر و لا تسمع، فجعل‌ها بيته الحرام
الذي جعله الله للناس قياما … (هج البلاغه، خطبه ۲۳۴ (خطبه قاصعه)، فراز ۲۸)
يعني: آيا نمي‌بينيد كه
خداوند سبحان، پيشينيان را از زمان حضرت آدم (ع) تا آخرين نفر از اين جهان، آزمايش
نموده است به سنگ‌هايي [كه كعبه معظمه از آن بنا شده است و] نه زيان دارد و نه سود
مي‌بخشد و نه مي‌بيند و نه مي‌شنود، پس آن سنگ‌ها را بيت الحرام خود قرار داد و آن
را خانه‌اي براي [عبادت و پرستش] بندگان بر پا داشت.
به هر روي، اين خانه مقدس و مبارك، از زمان حضرت آدم (ع)
تاكنون محل عبادت موحدان و تقوا پيشه گان بوده است و توسط حضرت آدم (ع) و با
دستياري جبرئيل (ع) بنا گرديد.
بنا به نقل شيخ عباس قمي (ره)، تاريخ بناي كعبه معظمه از
سوي حضرت آدم (ع) مصادف با ۲۵ ذي قعده بوده است. (۴)
ولادت حضرت ابراهيم (ع) و حضرت عيسي بن مريم (ع)
بنا به روايتي از امام علي بن موسي الرضا (ع)، در شب
بيست و پنجم ذي قعده، دو پيامبر بزرگ الهي، يعني حضرت ابراهيم خليل الرحمن (ع) و
حضرت عيسي بن مريم (ع) ديده به جهان
گشودند.
البته درباره تولد حضرت ابراهيم (ع) روايت ديگري نيز نقل
گرديد.
شايان ذكر است كه حضرت ابراهيم (ع) در عصر ديكتاتوري
نمرود بن كنعان، در سرزمين «بابِل» متولد
گرديد و با اين حاكم ستمگر و بت پرستي مردم نادان، به مبارزه همه جانبه برخاست و
صد‌ها سال بعد، در سرزمين فلسطين، حضرت عيسي (ع) از مادري باكره و شوهر نديده،
بنام حضرت مريم بنت عمران (س)، پا به عرصه گيتي نهاد و به اصلاح و ارشاد يهوديان
گمراه و ستمگر شام و فلسطين پرداخت.
حركت پيامبر (ص) از مدينه براي حجه الوداع - سال دهم
هجري قمري
پيامبر اكرم (ص) از آغاز ذي قعده سال دهم قمري به تمام
مناطق مسلمان نشين و طوائف و قبائل مسلمان عربستان خبر داد كه وي در اين ماه به
مكه معظمه خواهد رفت و مراسم عمره و حج را به جاي خواهد آورد و هر كسي مايل است،
وي را همراهي كند، زاد و توشه خويش برگيرد و به سوي مكه معظمه حركت نمايد.
امام علي بن ابي طالب (ع) كه در اين ايام، از سوي پيامبر
اكرم (ص) در سرزمين «يمن» به سر مي‌برد و
علاوه بر دعوت و تبليغ اسلامي، با دشمنان اسلام در آن ديار مبارزه مي‌كرد، پيكي به
وي از سوي پيامبر (ص) رسيد، كه او نيز به سوي مكه معظمه حركت نمايد.
امام علي بن ابي طالب (ع) به محض دريافت نامه پيامبر (ص)
به همراه ياران خويش عازم مكه شد.
پيامبر خدا (ص) پس از فراهم آوري تداركات سفر و امكانات
لازم، به همراه دختر گرامي‌اش حضرت فاطمه زهرا (س) و تمامي همسران خود، در ۲۵ ذي قعده و به قولي در ۲۶ اين ماه، از مدينه خارج شد.
در اين سفر روحاني و به ياد ماندني، در حدود يكصد و چهار هزار و يا يكصد و بيست و
چهار هزار نفر از مسلمانان شركت نمودند.
حضرت علي (ع) نيز كه به همراه ياران خويش به سوي مكه
عازم شده بود، يكي از يارانش را جانشين خويش در سپاه تحت فرمانش گذاشت و زود‌تر از
آنان، به سوي مكه حركت كرد. بدين جهت، چند روز زود‌تر از يارانش به پيامبر (ص) ملحق شد.
حضرت علي (ع) در نزديكي‌هاي شهر مكه معظمه، به پيامبر
(ص) و ساير مسلمانان رسيد و پيامبر (ص) با ديدن وي بسيار خرسند و خوشحال شد.
اين سفر، چون آخرين سفر رسول خدا (ص) به مكه معظمه، جهت
انجام مراسم حج بود، به «حجه الوداع» شهرت يافت.
گفتني است، كه پيامبر اكرم (ص) در بازگشت از همين سفر
زيارتي، در مكاني به نام «غدير» حضرت علي
(ع) را به عنوان جانشين خويش معرفي كرد [اين واقعه در ۱۸ ذي
حجه خواهد آمد].
منبع:حج
211008