سه آیه سوره ملک به سه اعتراف کافران در قیامت اشاره شده است.
عقیق: بر آنیم تا در این مجال، قطعاتی کوتاه و بلند از کتاب وحی را با نگاهی گزیده، پیشکش طالبان حق و جوینگان حقیقت کنیم. سوره ۶۷. ملک آیه ۹-۱۱ قَالُواْ بَلَی قَدْ جَآءَنَا نَذِیرٌ فَکذَّبْنَا وَقُلْنَا مَا نَزَّلَ اللَّهُ مِن شَی‌ءٍ إِنْ أَنتُمْ إِلَّا فِی ضَلاَلٍ کبِیرٍ (۹) وَقَالُواْ لَوْ کنَّا نَسْمَعُ أَوْ نَعْقِلُ مَا کنَّا فِی أَصْحَابِ السَّعِیرِ (۱۰) فَاعْتَرَفُواْ بِذَنبِهِمْ فَسُحْقاً لِّأَصْحَابِ السَّعِیرِ (۱۱) گویند: چرا، همانا هشداردهنده به سراغ ما آمد، ولی ما تکذیب کردیم و گفتیم: خداوند چیزی نازل نکرده است و شما جز در گمراهی بزرگی نیستید. (۹) و گویند: اگر ما (حق را) می‌شنیدیم یا تعقل می‌کردیم، در زمره اهل آتش نبودیم. (۱۰) پس به گناه خود اعتراف نمایند، پس لعنت بر اهل آتش باد. (۱۱) * در این سه آیه، به سه اعتراف کافران در قیامت اشاره شده است: الف) اعتراف به آمدن انبیا و تکذیب آنان. «بلی قد جاءنا نذیر فکذّبنا» ب) اعتراف به عدم تعقل و استماع سخن حق. «لو کنّا نسمع او نعقل» ج) اعتراف به ارتکاب گناه. «فاعترفوا بذنبهم» * در آیه ۲۶ سوره فصّلت می‌خوانیم که مخالفان می‌گفتند: «لا تسمعوا لهذا القرآن» به این قرآن گوش فراندهید ولی در آن روز خواهند گفت: ای کاش گوش می‌دادیم! «لو کنّا نسمع» * خداوند که هدفش تکامل معنوی انسان است، باید رهبر آسمانی بفرستد وگرنه این هدف عملی نمی‌شود. «قالوا بلی قد جاءنا نذیر» * نتیجه انکار عمدی و آگاهانه دین دوزخ است. «القوا فیها... جاءنا نذیر فکذّبنا» * خلافکار کار خود را توجیه می‌کند. (کافران برای توجیه تکذیب خود می‌گفتند: اصلاً خدا چیزی نازل نکرده است.) «فکذّبنا وقلنا ما نزّل اللّه من شی‌ء» * ریشه تکذیب، عدم تعقّل است. «کذّبنا... لو کنّا نسمع او نعقل» (تعالیم اسلام مطابق با عقل است، اگر تعقل می‌کردیم مؤمن می‌شدیم.) * عقل واقعی آن است که انسان حق را بشنود، بپذیرد و پیروی کند تا از قهر الهی خود را نجات دهد. «لو کنّا نسمع او نعقل ما کنّا فی اصحاب السّعیر» * روحیه لجاجت به جایی می‌رسد که گمراهان، به پیامبران الهی نسبت گمراهی می‌دهند، آنهم گمراهی بزرگ! «ان انتم الاّ فی ضلال کبیر» * اعتراف به گناه در دنیا ممکن است سبب عفو شود، ولی در آخرت هرگز. «فاعترفوا بذنبهم... اصحاب السّعیر» * کفّار در قیامت هم شکنجه جسمی می‌شوند: «اصحاب السعیر»، هم شکنجه روحی. «سُحقاً» (دور بودن از رحمت الهی) منبع:افکار