عقیق: رحیم فردین در ابتدای این شعر، آورده است: هیچ مردی نمی‌تواند حزن و اندوه  حضرت علی(ع) در نبود همسری را که بوی پیامبر می‌داد، تمام و کمال درک کند. افسوس که در آن رورهای سخت، فاطمه(س) تنها بود، تنهای تنها در دفاع از پدر و همسر و فرزندان.

وی ضمن تبریک روز زن به بانوان جهان به ویژه مسلمانان نوشته است: یک لحظه یاد همسران شهدا افتادم، از راه دور چادرشان را می‌بوسم.

شب بی فاطمه ماندم به عزای دل خویش

مَحرمی کو که دهم شرح بلای دل خویش

ای سحر نور نبودت به مصّلای صواب

در مسیرم که درخشد ز جلای دل خویش

درد پهلوی شکسته را مکن شکوه جان

یار من شکایتی داشت ورای دل خویش

سالیانم سر شوریده به دامن بگرفت

از منش رنج زمان بود برای دل خویش

مانده‌ام برهنه در هجوم سالوس کُنان

کو کشد بر تن کرّار لِوای دل خویش

سخن دوست نگویم که چه بر فاطمه رفت

باخدا! گوش فرا ده به ندای دل خویش

دُخت ِ پیغمبر و قبری که نهان می‌ماند

خون چکاندم به رُخش از انتهای دل خویش

قدر میهن که نسیمی وَزد از عشق علی

همچو «فردین» بشناسد به هوای دل خویش