عقیق: امام
سجّاد عليهالسلام فرمودند: منافق نهى مىكند و
خود نهى نمىپذيرد.
به
آنچه دستور مىدهد خودش عمل نمىكند،
چون
به نماز ايستد به چپ و راست مىنگرد.
چون
ركوع كند خود را (مانند گوسفند) به زمين اندازد (يعنى بعد از ركوع نمىايستد و به
همان حال به سجده مىرود)،
چون
سجده كند (مانند كلاغ و ساير پرندگان كه دانه مىچينند) منقار به زمين زند.
و
چون بنشيند نيم خيز نشيند.
چون
شب شود، با اين كه روزه نداشته است همهاش به فكر خوردن غذاست و در هنگام روز با
آن كه شب زنده دارى نكرده است، همّ و غمّش خفتن است.
اگر
سخنى (يا حديثى) به تو گويد، دروغ گويد و اگر به تو وعدهاى دهد، خُلف وعده كند.
و
اگر به او اعتماد كنى و امانتى سپارى به تو خيانت كند و اگر با او مخالفت كنى، پشت
سرت بدگويى كند.
متن حدیث:
الإمامُ زينُ العابدينَ
عليهالسلام:
المُنافِقُ يَنهى و لا يَنتَهي، و يأمُرُ بما لا يأتي، إذا قامَ في
الصَّلاةِ اعتَرَضَ، وإذا رَكَعَ رَبَض، وإذا سَجَدَ نَقَرَ، وإذا جَلَسَ شَغَرَ،
يُمسي وهَمُّهُ الطَّعامُ وهُو مُفطِرٌ، ويُصبِحُ وهَمُّهُ النَّومُ ولَم يَسهَرْ،
إن حَدَّثَكَ كَذبَكَ، وإن وَعَدَكَ أخلَفَكَ، وإنِ ائتَمَنتَهُ خانَكَ، وإن
خالَفتَهُ اغتابَكَ.
پی نوشت:
«أمالی صدوق،ص 399 ح 12- منتخب ميزان‌الحكمة ص566»
منبع:مشرق