عقیق: در جوامع روايي آمده است كه ويران ساختن كعبه از اعظم گناهان كبيره است اما اگر كسي قلب مومن را بشكند و او را بيازارد مانند آنست كه دويست هزار مرتبه خانه كعبه را ويران كرده باشد.
اگر خانه كعبه محاذي بيت‌المعمور است و آن هم مقابل عرش الهي است؛ قلب مومن نه محاذي با عرش كه خود عرش الهي است «قلب المومن عرش الرحمن» و به همين منظور تاكيد شده است كه از هر كاري كه كوچكترين آسيبي به قلب مومن وارد آورد بايد پرهيز كرد، حتي اگر سلام كردن به شخص بدهكار او را به ياد بدهي خويش مي‌آورد چنين سلامي نه تنها مستحب نيست، مباح هم نيست بلكه مكروه است. (كافي، كتاب حج باب من راي عزيمه في الحج)
سماعه بن مهران از امام صادق(ع) سوال كرد كه مردي به من بدكار بود و مدتي غب شد بعدا وي را در حال طواف كعبه ديدم آيا مال خود را از او بخواهم؟ امام ششم فرمود: نه، بر او سلام نكن و او را نترسان تا از حرم بيرون آيد.
خواجه عبدالله انصاري گويد: بدان كه خداي تعالي در ظاهر كعبه‌اي بنا كرده كه از سنگ و گل است و در باطن، كعبه‌اي ساخته از جان و دل است. آن كعبه، ساخته ابراهيم خليل است و اين كعبه، بنا كرده رب جليل است.
آن كعبه منظور نظر مومنان است و اين كعبه، نظرگاه خداوند رحمان است. آن كعبه حجاز و اين كعبه راز است.
آن كعبه اصناف خلايق است و اين كعبه، عطاي حضرت خالق. آنجا چاه زمزم است و اينجا آه دمادَم.
حضرت محمد مصطفي(ص) آن كعبه را از اصنام پاك كرد، تو اين كعبه را از بتان هوي و هوس پاك گردان!

منبع:حج

211008