عقیق: در فرهنگ اسلامى، مسجد خانه خداست و حضرت حق جل و علا آن را بیت خوییش قلمداد کرده است:

ان بیوتى فى الارض المساجد.
این تعلق است که مسجد را عظمت بخشیده و دیگران را به تعظیم آن وا داشته است.امام صادق علیه السلام مى فرماید: انما أمر بتعظیم المساجد لأنها بیوت الله فى الارض.
و چون آنچه از آن خداست ، براى بهره بردارى مردم است ، از این رو به همه افراد بشر تعلق دارد، همان گونه که خداوند از کعبه به عنوان اول خانه اى که براى مردم بنا نهاده شده، یاد مى کند:ان أول بیت وضع للناس للذى ببکة مبارکا .

و تعبیر اول اشاره به آن دارد که دیگر خانه هاى خدا - مساجد - نیز براى مردم اند و همه افراد باید از این پایگاه هاى معنوى و استفاده و در تحقق طهارت نفس و آراستگى روح بر اساس (فیه رجال یحبون أن یتطهروا)  که فلسفه وجودى مسجد است ، گام بردارند. دو نام خانه خدا و خانه مردم براى مسجد، آنگاه ظهور و تجلى مى کند که نه رنگ خدایى از مسجد گرفته شود، و نه مسجد با اختصاص به صنف و گروه خاص ، عام بودن خود را از دست بدهد، والا مسجد از روح و حقیقت خود تهى مى شود و معناى واقعى خود را نخواهد داشت.

ما در اینجا در صدد هستیم برخى از عواملى که مسجد را از جایگاه رفیع و منزلت واقعى خود ساقط مى کند تبیین نماییم .

این عوامل عبارت اند از:

- محدودیت دینى.
- محدودیت طبقاتى.
- محدودیت سیاسى و دولتى.

مسجد در جامعه اسلامى و براى توده هاى مردم حقجو پایگاه آزادى است، حال آنکه چنین عواملى، مسجد را در بند قرار مى دهد و آزادى را از آن سلب مى کند.