عقیق: دفاع مقدس باب جدیدی به روی ادبیات معاصر ایران گشود. گونه‌ای از ادبیات حماسی که در آن، علاوه بر جنگ‌آوری و اقتدار، نوعی از عرفان، اخلاق و ایثار را نیز می‌توان دید.

ادبیات دفاع مقدس که طی سال‌های گذشته با رشد قابل توجهی توانست توجه مخاطبان کتاب‌دوست را به خود جلب کند، معرف افرادی است که سبک زندگی‌شان زیر سایه انقلاب اسلامی و آرمان‌های امام(ره)، تغییر کرد. این ادبیات طی سال‌های گذشته روایتگر زندگی مردان و زنانی شد که در قالب بسیج، بی‌نام و نشان به پاسداری از خاک وطن و آبادانی روستاهای محروم پرداختند.

از جمله آثاری که در این رابطه منتشر شده، کتاب «یاد یاران»، نوشته حمید داوودآبادی، است که از سوی انتشارات سوره مهر به چاپ رسیده است. داودآبادی که در این سال‌ها خود به عنوان یکی از نویسندگان پرکار در عرصه ادبیات دفاع مقدس و مقاومت دست به قلم بوده و به گفته رحیم مخدومی، بیش از 30 سال است که در سنگر دفاع حضور دارد، در این اثر نیز تلاش کرده تا تصویری روشن از مردان بی نام و نشانی ارائه دهد که هشت سال خالصانه از کشور خود دفاع کردند.

«یاد یاران» اولین تجربه داوودآبادی در عرصه نویسندگی بود. کتابی که نویسنده در آن خاطرات خود از روزهای حضور در جبهه را روایت کرده است. استفاده از زبان طنز و بیان صمیمی خاطرات، از جمله ویژگی‌های این اثر است. داوودآبادی پس از این کتاب، بیش از 40 اثر دیگر نیز در کارنامه ادبی خود ثبت کرده است؛ تلاش بی‌وقفه سربازی که 29 مرداد سال 67 را پایان دفاع نمی‌داند و در سال‌های پس از جنگ نیز از هشت سال دفاع مقدس نوشت و گفت.

او خود کتاب «یاد یاران» را اولین پله در رسیدن به تدوین دیگر آثار خود می‌داند و در مقدمه این کتاب چنین می‌نویسد: به لطف خداوند سبحان، کتاب یاد یاران که قریب 30 سال پیش به عنوان اولین کتاب خاطراتم منتشر گردید، گامی شد بس بلند برای رسیدن به قله‌هایی که از نوجوانی در آرزویش بودم. انتشار کتاب دو جلدی «یاد ایام» دو سه سال بعد و در ادامه انتشار بیش از 1000 صفحه خاطرات کودکی، انقلاب و دفاع مقدس در قالب کتاب "از معراج برگشتگان"، کم ترین ثمره‌ «یاد یاران» بود.

شاید آن روزها که استادان گرامی «علی‌رضا کمره‌ای» و «مرتضی سرهنگی» بر تشویقم در این راه کوشیدند، باورم نمی‌شد به لطف خدا و همت این عزیزان، بر قله‌ی انتشار بیش از 40 جلد کتاب بنشینم و همچنان بر ثبت و نشر وقایع دفاع مقدس که چون امانتی در قلب ما جای دارد، حریص باشم.

رهبر معظم انقلاب در سال 71 بر این اثر تقریظی نوشتند و آن را منعکس‌کننده روح بسیجی دانستند و فرمودند:

در این نوشته صفا و صداقت زیادی موج می‌زند. نویسنده غالباً نقش خود را کمرنگ کرده و یاد یاران شهیدش را برجسته ساخته است. روحیه‌ بسیجی تقریباً با همه‌ جوانبش در اینجا منعکس است، و می‌شود فهمید که چگونه جوان‌هایی در کوره‌ گداخته‌ جبهه به چه جوهرهای درخشنده‌ای تبدیل می‌شده‌اند. ذکر خصوصیات موقع‌ها و حادثه‌ها و آدم‌ها، تصویر باورنکردنی جنگ هشت ساله را تا حدود زیادی در برابر چشم آیندگان می‌گذارد.

سؤال من از خودم این است که آیا این از معراج برگشتگان چقدر می‌توانند آن حال و هوا را پس از سفر من ‌الحق الی الخلق حفظ کنند و حتی درست به یاد بیاورند؟ و برای این مقصود عالی از دست ما چه کاری ساخته است؟ و چه کرده‌ایم؟

البته قصور یا تقصیر من و امثال من، نمی‌تواند تکلیف دشوار آنها را که خدا حجّت خود را برایشان تمام کرده، از دوششان بردارد.

این کتاب با روح طنز و مزاحی که در همه جای آن گسترده است و به آن شیرینی و جاذبه‌ ویژه‌‌ای بخشیده، از بسیاری کتاب‌های جبهه جالب‌تر و گیراتر است. آن را در شب و روزهای منتهی به بیستم ماه رمضان 1412 (5/1/71) خواندم.

داوودآبادی پس از «یاد یاران» نیز خاطراتی از جبهه را منتشر کرد که از این جمله می‌توان به کتاب «آنکه فهمید... آنکه نفهمید» اشاره کرد. صداقت و صمیمیت نویسنده در این اثر نیز مشهود است. داوودآبادی در این اثر نیز تلاش کرده تا با قلم خود «گوشه‌هایی از حماسه‌ آن رهاشدگان در فضای جبهه» را به سینه‌ تاریخ بسپارد. مطالعه این آثار در روز بسیج که به یاد مردان و زنان گمنام اما ایثارگری که در طول حیات 40 ساله انقلاب، بی چشم‌داشت به پاسداری و بازسازی میهن خود پرداختند، خالی از لطف نیست.

منبع:تسنیم