عَنْ أبی بَصیرٍ عَن أَبِي عَبْدِ اللَّهِ(ع) قَالَ: ذَكَرَ أَصْحَابُنَا الْإِخْوَانَ فَقُلْتُ مَا أَتَغَدَّى وَ لَا أَتَعَشَّى إِلَّا وَ مَعِي اثْنَانِ أَوْ ثَلَاثَةٌ أَوْ أَقَلُّ أَوْ أَكْثَرُ فَقَالَ أَبُو عَبْدِ اللَّهِ(ع) فَضْلُهُمْ عَلَيْكَ أَعْظَمُ مِنْ فَضْلِكَ عَلَيْهِمْ فَقُلْتُ جُعِلْتُ فِدَاكَ كَيْفَ وَ أَنَا أُطْعِمُهُمْ طَعَامِي وَ أُنْفِقُ عَلَيْهِمْ مَالِي وَ يَخْدُمُهُمْ خَدَمِي وَ أَهْلِي‏ قَالَ إِنَّهُمْ إِذَا دَخَلُوا عَلَيْكَ دَخَلُوا عَلَيْكَ بِرِزْقٍ كَثِيرٍ وَ إِذَا خَرَجُوا خَرَجُوا بِالْمَغْفِرَةِ لَكَ.

ابوبصیر می گوید نزد امام صادق(ع) صحبت از برادران دینی شد؛ من عرض کردم هیچ ناهار و شامی نمی خورم مگر اینکه دو یا سه نفر از دوستان یا کمتر یا بیشتر همراهم هستند.

امام صادق(ع) فرمود: بخشش آنها به تو بیشتر از بخشش تو به آنها است.

عرض کردم چگونه ممکن است در حالی که من غذای خود را به آنها می دهم و مال خود را برای آنها خرج می کنم و اهل منزلم به آنها خدمت می کنند؟!

حضرت فرمود: آنها چون نزد تو می آیند رزق زیادی برای تو به همراه می آورند و هنگامی که بیرون می روند، آمرزیده می شوی.

مصادقة‌الاخون،‌ ص۴۴