به عنوان نمونه رسول گرامی اسلام(ص) ضمن روایتی در فضیلت ماه مبارک رمضان و عید فطر فرمودند: «...و چون صبح روز عید فرا رسد خداوند فرشتگان را به همه ‏ی شهرها بفرستد. پس در زمین فرود آیند و سر کوچه‌ها و گذرها بایستند و گویند: اى امّت محمد! به سوى پروردگار کریم [براى نماز عید] بیرون شوید که او پاداش فراوان دهد و گناهان بزرگ را مورد مغفرت قرار دهد؛‌ فَإِذَا کَانَتْ غَدَاةُ یوْمِ الْفِطْرِ بَعَثَ اللَّهُ الْمَلَائِکَةَ فِی کُلِّ الْبِلَادِ فَیهْبِطُونَ إِلَى الْأَرْضِ وَ یقِفُونَ عَلَى أَفْوَاهِ السِّکَکِ فَیقُولُونَ یا أُمَّةَ مُحَمَّدٍ اخْرُجُوا إِلَى رَبٍّ کَرِیمٍ یعْطِی الْجَزِیلَ وَ یغْفِرُ الْعَظِیمَ»  (امالی مفید مجلس 27  ص232) 

بنابراین شایسته است مؤمنین در روز عید فطر به جای پرداختن به شادی‌های کاذب در صدد جمع‌آوری توشه‌های معنوی از این روز شریف باشند؛ زیرا متأسفانه یکی از معضلات جوامع مسلمان عدم تبیین مناسب از ایام معنوی اعیاد و ایام سوگواری بر اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) است. 

امام حسن مجتبى علیه‌السلام در روز عید فطر گروهى را دید که مشغول بازى و خنده بودند نَظَرَ الْحَسَنُ بْنُ عَلِی ع إِلَى أُنَاسٍ فِی یوْمِ فِطْرٍ یلْعَبُونَ وَ یضْحَکُونَ فَقَالَ لِأَصْحَابِهِ وَ الْتَفَتَ إِلَیهِمْ»؛ پس در حالى که به آنان اشاره می‌‏کرد به اصحاب خویش فرمود:

إِنَّ اللَّهَ عَزَّ وَ جَلَّ جَعَلَ شَهْرَ رَمَضَانَ مِضْمَاراً لِخَلْقِهِ یسْتَبِقُونَ فِیهِ بِطَاعَتِهِ إِلَى رِضْوَانِهِ فَسَبَقَ فِیهِ قَوْمٌ فَفَازُوا وَ تَخَلَّفَ آخَرُونَ فَخَابُوا
همانا خداوند عزّ و جلّ ماه رمضان را میدان مسابقه براى بندگان خود قرار داده است تا با طاعت و عبادت خود براى رسیدن به رضوان و خشنودى خداوند از یکدیگر پیشى بگیرند. پس گروهى در این میدان تاختند و به خشنودى الهى فائز شدند و عده‌اى دیگر عقب افتادند و تقصیر کردند و زیان دیدند.

فَالْعَجَبُ کُلُّ الْعَجَبِ مِنَ الضَّاحِکِ اللَّاعِبِ فِی الْیوْمِ الَّذِی یثَابُ فِیهِ الْمُحْسِنُونَ وَ یخِیبُ فِیهِ الْمُقَصِّرُونَ
پس شگفتا و بسیار شگفتا از آن‏که به خنده و بازى مشغول باشد در چنین روزى که نیکوکاران در این روز پاداش مى‏‌یابند و تقصیرکاران زیان مى‌‏بینند.

وَ ایمُ اللَّهِ لَوْ کُشِفَ الْغِطَاءُ لَشُغِلَ مُحْسِنٌ بِإِحْسَانِهِ وَ مُسِی‏ءٌ بِإِسَاءَتِه‏
و قسم به خدا که اگر حجاب از میان برخیزد و پرده کنار رود بى‏‌تردید و حتماً نیکوکار مشغول نیکوکارى خود شود و بدکردار گرفتار زشتکارى خود باشد.

پی نوشت:

من لا یحضره الفقیه ج‏1 ص511  ح1479.