حجت‌الاسلام خسروپناه مطرح کرد
آیا عزاداری، خنده و شادی را از شیعیان گرفته است؟ شیعیان در ولادت اهل بیت(ع) و مناسبت‌هایی مانند عید غدیر و عید نوروز شادی می‌کنند و جشن می‌گیرند، چرا سروش اینگونه مراسم شادی را نمی‌بیند.
عقیق:حجت‌الاسلام والمسلمین عبدالحسین خسروپناه رئیس مؤسسه پژوهشی حکمت و فلسفه در کانال شخصی‌اش در پاسخ به این سؤال که سروش در یکی از سخنرانی‌های خود دینداری شیعیان را دینداری غمگینی معرفی می‌کند، در حالی که دینداری «مولوی» اینگونه نیست، شیعیان هر چیزی را برای غصه و غمناکی ساختن از حوادث تاریخی بهانه می‌گیرند، مگر خلیفه دوم و سوم کشته نشدند، چرا اهل سنت اشک نمی‌ریزند، اشک نزد «مولوی» قیمتی است نباید همه جا هزینه‌اش کرد، این چنین می‌نویسد:
اولاً این شبهه را برخی از اهل سنت در گذشته گرفته‌ند و علامه امینی در آغاز کتاب «سیرتنا و سنتنا» به این شبهه جواب تفصیلی داده و گزارش تاریخی از گریه‌های پیامبر ارائه کرده است.
ثانیاً دین‌شناسی جناب سروش توام با مغالطه جزء و کل است و تأکید بر جزء و آن را کل گرفتن است. آیا عزا بر سالار شهیدان امام حسین(ع) دینداری شیعیان را غمناکی و غصه‌دار می‌سازد؟ آیا عزاداری، خنده و شادی را از شیعیان گرفته است؟ شیعیان در ولادت اهل بیت(ع) و مناسبت‌هایی مانند عید غدیر و عید نوروز شادی می‌کنند و جشن می‌گیرند، چرا سروش اینگونه مراسم شادی را نمی‌بیند.
دینداری جامع‌نگر عبارت از دینداری غمناکی از مصایب اهل بیت(ع) و معاصی مسلمین است.
ثالثاً گریه بر حسین(ع) بهانه برای غصه ساختن نیست.
بهانه برای تقرب به خداوند از طریق ولایت‌مداری است. خداوند متعال به همین جهت شیطان را از خود راند که حاضر نشد بر انسان کامل خشوع کند. دستور حق تعالی نشان داد که سال‌ها خشوع در برابر خداوند برای تقرب کافی نیست و باید از طریق انسان کامل به خدای سبحان تقرب جست. گریه بر امام حسین(ع) برای غصه ساختن نیست، بلکه برای تقویت ولایت‌مداری در مسیر تقرب الهی است، آیا چنان گریستنی برای چنین تقربی ارزش ندارد؟
رابعاً مجموعه و خانواده وسیعی از روایات پیشوایان اسلام بر گریستن برای مصایب اهل بیت به ویژه امام حسین(ع) تأکید دارند، آیا کنار زدن این همه روایات و تمسک به یک بیت مثنوی رواست؟ اگر کسی بر این همه روایات خدشه وارد کند به همان شبهه روش‌شناختی بر انتساب ابیات مولوی هم باید خدشه وارد سازد.
خامساً اهل سنت هم از مجموعه روایت معتبر خود پذیرفته‌اند که گریه بر مصایب امام حسین(ع) منزلت والایی دارد و لذا کتاب‌های فراوان در این باب نوشته‌اند، یک نمونه‌اش آثار خسرو قاسم در هندوستان است و اهل سنت در طریقت‌های مختلف در عاشورا عزا می‌گیرند، نوحه سرایی می‌کنند و برای رفع مشکلات خود نذر می‌کنند و حاجت می‌گیرند.
منبع:فارس
اولاً این شبهه را برخی از اهل سنت در گذشته گرفته‌ند و علامه امینی در آغاز کتاب «سیرتنا و سنتنا» به این شبهه جواب تفصیلی داده و گزارش تاریخی از گریه‌های پیامبر ارائه کرده است.
ثانیاً دین‌شناسی جناب سروش توام با مغالطه جزء و کل است و تأکید بر جزء و آن را کل گرفتن است. آیا عزا بر سالار شهیدان امام حسین(ع) دینداری شیعیان را غمناکی و غصه‌دار می‌سازد؟ آیا عزاداری، خنده و شادی را از شیعیان گرفته است؟ شیعیان در ولادت اهل بیت(ع) و مناسبت‌هایی مانند عید غدیر و عید نوروز شادی می‌کنند و جشن می‌گیرند، چرا سروش اینگونه مراسم شادی را نمی‌بیند.
دینداری جامع‌نگر عبارت از دینداری غمناکی از مصایب اهل بیت(ع) و معاصی مسلمین است.
ثالثاً گریه بر حسین(ع) بهانه برای غصه ساختن نیست.
بهانه برای تقرب به خداوند از طریق ولایت‌مداری است. خداوند متعال به همین جهت شیطان را از خود راند که حاضر نشد بر انسان کامل خشوع کند. دستور حق تعالی نشان داد که سال‌ها خشوع در برابر خداوند برای تقرب کافی نیست و باید از طریق انسان کامل به خدای سبحان تقرب جست. گریه بر امام حسین(ع) برای غصه ساختن نیست، بلکه برای تقویت ولایت‌مداری در مسیر تقرب الهی است، آیا چنان گریستنی برای چنین تقربی ارزش ندارد؟
رابعاً مجموعه و خانواده وسیعی از روایات پیشوایان اسلام بر گریستن برای مصایب اهل بیت به ویژه امام حسین(ع) تأکید دارند، آیا کنار زدن این همه روایات و تمسک به یک بیت مثنوی رواست؟ اگر کسی بر این همه روایات خدشه وارد کند به همان شبهه روش‌شناختی بر انتساب ابیات مولوی هم باید خدشه وارد سازد.
خامساً اهل سنت هم از مجموعه روایت معتبر خود پذیرفته‌اند که گریه بر مصایب امام حسین(ع) منزلت والایی دارد و لذا کتاب‌های فراوان در این باب نوشته‌اند، یک نمونه‌اش آثار خسرو قاسم در هندوستان است و اهل سنت در طریقت‌های مختلف در عاشورا عزا می‌گیرند، نوحه سرایی می‌کنند و برای رفع مشکلات خود نذر می‌کنند و حاجت می‌گیرند.
منبع:فارس
