دیوانی از او با عنوان «کلیات دیوان طرزی» به یادگار مانده است. وی در شعر طرزی تخلص می‌کرد و اشعاری را در قالب‌های گوناگون در وصف و منقبت پیامبر(ص) و اهل‌بیت(ع)  سروده است. در دیوان طرزی یک ترجیح‌بند، چند قصیده و یک ترکیب‌بند متأثر از محتشم کاشانی در منقبت امام حسین(ع) و شهدای کربلا دیده می‌شود.

بخش‌هایی از ترجیح‌بند طرزی در ستایش و قیام عاشورا از سردار غلام محمدخان را در ادامه بخوانید:

به دشت کرب و بلا شهید صاحب دین شد
مرا به آل علی دشمنی چرخ یقین شد
رخ سپهر پر از گرد همچو روی زمین شد
ز رنگ خون شفق سرخ جیب چرخ برین شد
حسین کشته چو از تیغ ظلم شمر لعین شد

زمین به لرزه در آمد سپهر خم گردید
ز غصه پیرهن ماه آفتاب درید
ملک به سجده در افتاد نعره عرش کشید
خلیل و آدم و حوا ز غم به خاک تپید
حسین کشته چو از تیغ ظلم شمر لعین شد

خمید از غم این بار پشت طاقت چرخ
دوید مه ز سراسیمگی ز غره به سلخ
به کام عیش جهان گشت شهد عشرت تلخ
کشید نعره و حوش و طیور و مور و ملخ
حسین کشته چو از تیغ ظلم شمر لعین شد

ز گرد غصه، رخ آفتاب گشت سیاه
کشید حلقه ماتم ز هاله عارض ماه
چو مردمک به نظر تیره گشت روز نگاه
خیال نشو و نما شد برون ز طبع گیاه
حسین کشته چو از تیغ ظلم شمر لعین شد