خودسازی و برخورداری از آمادگی روحی لازم برای انجام وظایف سربازی حضرت(عج)، حداقل عمل برای یک منتظر محسوب می شود. البته این آمادگی باید برای انجام وظایف قبل از ظهور هم فراهم شود تا توانایی مناسب برای انجام تکالیف منتظر در مقام زمینه سازی ظهور به دست آید. در دوران زمینه سازی قبل از ظهور، وظایف حساس و متفاوتی بر عهده منتظران قرار می گیرد که برآمدن از عهده آنها نیازمند آمادگی و توانایی های بیشتر و بعضا متفاوتی است. البته  گفت و گو از آخرین وظایف منتظر را باید در مجال دیگری دنبال کرد.

منتظر برای ظهور احساس مسئولیت می کند. او با توجه به مسئولیت های سنگینی که بر عهده دارد تلاش می کند تا خود را برای انجام آنها آماده کند و کسب این آمادگی نیازمند یک برنامه ریزی دقیق و تلاش مستمر است؛ و به این ترتیب زندگی منتظر با دیگران متفاوت می شود. گویی منتظر برای تمام ابعاد زندگی خود برنامه دارد. حال و هوای زندگی او به زندگی یک چریک انقلابی و یک مبارز تمام عیار می ماند. نمی شود انسان انقلابی نباشد اما بخواهد به عنوان یک منتظر به خودسازی بپردازد.

در جریان یک برنامه خودسازی باید به ابعاد مختلف پرداخت. اگرچه محور خودسازی فاصله گرفتن از «راحت» و «غفلت» است، اما گاهی این حرکت به پیگیری برنامه های معنوی و اصلاح صفات روحی می پردازد و گاهی به تنظیم فعالیت های رایج زندگی معطوف می شود.

منتظر، برای تغذیه خودش برنامه دارد. او حتی برای خواب و بیداری خودش هم برنامه دارد. در روایات داریم که خواب بین الطلوعین (از اذان صبح تا طلوع آفتاب) بدترین خواب هاست. اطباء معتقد هستند که خواب بین الطلوعین، قوای انسان را تحلیل می دهد. حتی چوپانان هم نمی گذارند گوسفندان در این موقع بخوابند؛ چرا که بر اثر تجربه دریافته اند که اگر گوسفند بین الطلوعین بخوابد، تا آخر روز کسل است.

خواب نیمروز مستحب است. اطباء می گویند بیست دقیقه خواب نیم روز به اندازه چندین ساعت خواب شب خستگی انسان را برطرف می کند و منتظر به زندگی اش نظم می دهد. برای ورزش خودش برنامه دارد. برای کوه رفتن خودش برنامه دارد. زندگی مومنان ِ خوب و همیشه همراه، همین گونه سختی هایی است که به خودشان تحمیل می کنند.

در مقام عمل باید برنامه زندگی را تغییر داد. با بی برنامگی و راحت طلبی نمی توان به جایی رسید. یک منتظر در مقام عمل، مانند یک سرباز که بند پوتین هایش را محکم بسته، آماده به خدمت است.

یکی از بستگان هم حجره ای حضرت امام (ره) از قول او برای بنده نقل می کرد که «من هیچ وقت حضرت امام (ره) را بدون جوراب ندیدم. سحر که بلند می شدم می دیدم که امام (ره) وضویش را گرفته  تا می دید کسی در حجره بیدار است جورابش را می پوشید. حضرت امام(ره) همیشه مرتب بود. با این که در حجره فقط ما دو نفر بودیم، هیچ وقت من ایشان را در حجره شلخته ندیدم.»