آیت الله مجتهدی تهرانی(ره) در شرح این حدیث می گوید:یکی از آداب انفاق این است که آبروی کسی که به او کمک می شود حفظ شود.مثلا می خواهید به شخص آبرومندی کمک کند، علنا گوشت می خرد و جلوی چشم همه می برد در خانه او.خوب معلوم است این بنده خدا ناراحت می شود.

ایشان در ادامه می گوید:می خواهد به دختری که قصد ازدواج دارد کمک کند.به ده نفر می گوید و بعد یک قالی می خرد و می برد در خانه او و آبرویش را می برد.این انفاق کردن فایده ندارد.اگر بنا باشد که آبروی کسی را بریزی و به او کمک کنی، این انفاق صنار نمی ارزد.

مرحوم مجتهدی در ادامه می گوید:امام سجاد (ع) شب ها به خانه فقرا می رفتند و به آنها کمک می کردند.شخصی که امام به او کمک می کرد امام را نمی شناخت.به همین خاطر امام چهارم را نفرین می کرد و می گفت:ای جوان خدا به تو عوض بدهد که شب ها به ما کمک می کنی.خدا داد ما را از زین العابدین بگیرد که سراغی از ما نمی گیرد.اما امام بازهم نمی گذاشت کسی متوجه کمک خود به دیگران شود.امام علی (ع) هم همین طور بود.یتیمان زمانی متوجه شدند که چه کسی به آنها کمک می کرده که این در شب نوزدهم ماه مبارک رمضان بر اثر ضربت شمشیر آن ملعون در بستر بودند.این طور باید کمک کرد.

پی نوشت:

کتاب احسن الحدیث، ص106

منبع:باشگاه خبرنگاران