آیت‌الله مجتهدی تهرانی (ره) در شرح این حدیث می‌گوید: من یادم است که پدری پسرش را که نا اهل بود، از خانه بیرون کرد و گفت: برو. بعد از گذشت مدتی کلانتری آن پسر را گرفت و زندانی کرد. مامور کلانتری به پدر آن پسر گفت: بچه ات در زندان است. پدر پاسخ داد: او فرزند من نیست. بسیار زیاد از دست پسرش عصبانی بود و او را به حال خودش واگذاشت. خدا نیز گاهی برخی بندگان را به حال خود وا می گذارد.

مرحوم مجتهدی در ادامه می‌گوید: حالا مشخصات بنده‌ای که به حال خودش واگذار شده، این است:

 

اول: این فرد راه خدا را نمی‌رود. دیگر در پیمودن راه دلیل و راهنمایی ندارد.

 

دوم: به این فرد اگر بگویند به مجلس گناه بیا با نشاط خاصی می رود؛ اما در مجلسی که مرتبط با خداست، کسل است. حال دارد یک ساعت پای فیلم بنشیند یا فوتبال نگاه کند اما حال خواندن یک صفحه قرآن را ندارد. این فرد رها شده است.