وی با اشاره به این فراز از حکمت 150 نهج‌البلاغه « یَعْجِزُ عَنْ شُکْرِ مَا أُوتِیَ وَ یَبْتَغِی اَلزِّیَادَهَ فِیمَا بَقِیَ؛ از کسانی نباش که از  شکر گزار یآنچه به او رسیده است، ناتوان است اما همچنان به دنبال زیاده‌تر آنچیزی است که به او عطا شده است» گفت:‌ سپاس در برابر نعمت و برخورداری لازم است؛ حال چگونه فردی که توان شکر نعمتی را که از آن بهره‌مند است، ندارد چگونه طالب برخورداری بیشتر از نعمتهای الهی است.

حجت‌الاسلام محدثی با بیان اینکه اگر شخصی در برابر نعمتهایی که خداوند به او داده است، توانایی شکر گزاری ندارد نباید خواهان نعمتهای بیشتر الهی باشد گفت:‌چراکه در این صورت برخورداری بیشتر باعث ناسپاسی بیشتر حضرت حق خواهد شد.

 وی با بیان اینکه اگر انسان در شکر گزاری نعمتهای که دارد توانست موفق ظاهر شود می‌تواند نعمت جدید را طلب کند گفت:‌ هر بهره‌مندی مسئولیت آفرین است و شکر هر برخورداری نیز به تناسب خود آن بهره‌مندی است.

حجت‌الاسلام محدثی در مورد اینکه « مَا أُوتِیَ، نعمت داده شده » چه می‌تواند باشد گفت:‌آن می‌تواند علم باشد که شکر آن آموزش علم خود به دیگران است؛ مال ممکن است باشد که شکر گزاری آن انفق در راه خداست و می‌تواند آبرو باشد که سپاس آن خرج کردن آن در راه خیر رسانی به مردم است.

وی با اشاره به این فراز از حکمت 150 نهج‌البلاغه «یَنْهَى وَ لاَ یَنْتَهِی وَ یَأْمُرُ بِمَا لاَ یَأْتِی» گفت:‌ حضرت امیر المؤنین در این فراز می‌فرماید از کسانی نباش که نهی می‌کنند ولی خودشان متنبه نمی‌شوند. از آمران معروف و ناهیان منکری نباش که خودشان به آنچه می گویند عمل نمی‌کنند.

حجت‌السلام محدثی با اشاره به  این فراز از حکمت 150 نهج‌البلاغه« یحِبُّ اَلصَّالِحِینَ وَ لاَ یَعْمَلُ عَمَلَهُمْ وَ یُبْغِضُ اَلْمُذْنِبِینَ وَ هُوَ أَحَدُهُمْ ؛از کسانی نباشید که نیکوکاران را دوست دارد، اما رفتارشان را ندارند. گناهکاران را دشمن دارد اما خود یکى از گناهکاران است؛ گفت:‌ حب صالحین اگر به جهت عمل صلح آنهاست چرا شما به آن ویژگی‌ها عمل نمی‌کنید اگر اهل تقوی را دوست دارید باید خود نیز از اهل تقوا بشوید.

وی با اشاره به اینکه حب صالحین و بغض گناهکاران صفت پسندیده‌ای است چرا که حد اقل امر به معروف و نهی از منکر است گفت : اما کمال این حب و بغض عمل به شیوه خوبان و دوری از عمل اهل معصیت است.

حجت‌الاسلام محدثی در رابطه با این فراز از حکمت 150 نهج البلاغه «یَکْرَهُ اَلْمَوْتَ لِکَثْرَهِ ذُنُوبِهِ وَ یُقِیمُ عَلَى مَا یَکْرَهُ اَلْمَوْتَ مِنْ أَجْلِهِ؛ از کسانی نباش که از مرگ هراس دارند و آن به علت گناهانشان است اما همان اشخاص که از گناهان هراس دارند آن را مرتکب می‌شوند» گفت:‌ علت ترس از مرگ پیامدها سختی است که نشئت گرفته از اعمالمان است.