برخی زهد را به «رهبانیت» تفسیر کردند، یعنی زاهد را کسی می‎دانند که از نعمت‎های حلال خدا و زینت‎های مشروع آن چشم بپوشد، در حالی که وقتی کمی در بیانات اهل‌بیت(ع) دقیق می‌شویم، تعریفی که از مقولۀ زهد و زاهد ارائه کرده‌اند، بسیار متفاوت‌تر است و اصلاً قابل مقایسه با تعاریف ارائه شده از سوی برخی افراد نیست.

حضرت زهرا(س) در حدیثی می‌فرمایند: «اَزْهَدُ النَّاسِ مَنْ تَرَکَ الْحَرَامَ، اَشَدُّ النَّاسِ اجْتِهَاداً من ترک الذنوب»، زاهدترین مردم کسی است که حرام را وانهد و کوشاترین مردم تارک گناهان است. (تحف العقول، ص519). همچنین شخصی از امام سجاد(ع) سؤال کرد: زهد در دنیا چیست؟ امام(ع) فرمودند: زهد همان رو آوردن و رغبت به تقواست.

بر اساس تعریف ارائه شده از مادرمان زهرا(س) و امام سجاد(ع) می‌توان گفت ترک گناه و دوری از مقولات حرام، انسان را به تقوا سوق می‌دهد و تقوا سرمایۀ  دنیا و آخرت مؤمن محسوب و به سعادت او منتهی می‌شود.