«يا بَني‏ إِسْرائيلَ اذْكُرُوا نِعْمَتِيَ الَّتي‏ أَنْعَمْتُ عَلَيْكُمْ وَ أَوْفُوا بِعَهْدي أُوفِ بِعَهْدِكُمْ وَ إِيَّايَ فَارْهَبُونِ» (بقره،40)

ترجمه: اى بنى ‏اسرائیل، نعمت ‏هایم را كه به شما ارزانى داشته ‏ام به یاد آرید، و به پیمانم وفا كنید تا به پیمانتان وفا كنم، و تنها از (مخالفت) من بترسید.

به دنبال داستانِ خلافتِ آدم در زمین، و خروج او از بهشت به خاطر خوردن از گیاه ممنوعه و فراموش كردن پیمان الهى، خداوند در این آیات، داستان گروهى از فرزندان آدم، یعنى قوم بنى‏ اسرائیل را كه به سرنوشتى شبیه او دچار شدند بیان مى ‏دارد.

«اسرائیل»، نام دیگر حضرت یعقوب است و مراد از «بنى ‏اسرائیل» فرزندان و قوم او مى ‏باشند. قومى كه تاریخِ بسیار پرفراز و نشیبى دارند، و در آیات زیادى از قرآن، داستان آنها مطرح شده است.

در این آیه سه موضوع مهم آمده است. اول، یاد نعمت ‏هاى خداوند كه حسّ شكرگزارى را در انسان زنده مى‏ كند.

دوّم، انسان در مقابل نعمت‏ ها مسئولیت دارد و باید به عهد و پیمانى كه خداوند از او گرفته عمل كند و بداند بهره ‏مندى از الطاف خداوند، مشروط به گام برداشتن در مسیر اوست.

سوّم، آن كه در راه انجام تكالیف الهى، نباید از هیچ قدرتى ترسید و نباید به تهدیدهاى دشمن توجهى كرد.

از این آیه مى ‏آموزیم كه:

 * نعمت ‏هایى را كه خداوند به ما و خانواده و جامعه ما بخشیده است، براى یكدیگر بازگو كنیم كه زمینه ‏ساز شكر و سپاس از او و محبّت و اطاعت اوست.

 * به پیمان ‏هایى كه خداوند براى انجام تكالیف، از طریق فطرتِ درونى یا شریعتِ آسمانى از ما گرفته است، پایبند باشیم.