مطففین یعنی کم فروشان و در آغاز این سوره کم فروشان به شدیدترین حالت، مورد تهدید پروردگار قرار می گیرند.
عقیق:در آغاز این سوره کم فروشان به شدیدترین حالت، مورد تهدید پروردگار قرار می گیرند. برگردان آیات 1 تا 6 چنین است:
هلاکت و عذاب بر کم فروشان باد؛ آنان که چون از مردم (چیزی به) پیمانه ستانند، تمام و کامل می گیرند، و چون برای آنان پیمانه یا وزن کنند، به ایشان کم می دهند. مگر آنان گمان نمی دارند که برانگیخته خواهند شد؟ (در) روزی عظیم؛ روزی که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پا می ایستند.
از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است که:
این سوره وقتی که نازل شد که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد مدینه شده بود. مردم مدینه در آن روز از حیث ترازوداری بدترین مردم بودند، و در نتیجه آمدن این سوره ترازوداریشان خوب شد.
مطففین حق را به نفع خود رعایت می کنند، ولی برای دیگران رعایت نمی کنند. به عبارت دیگر آنگونه که حق را برای خود می خواهند، برای دیگران نمی خواهند. این روحیه و این کار باعث تباهی جامعه انسانی است که اساس آن بر رعایت حقوق متقابل است. اگر افراد جامعه حدود یکدیگر را رعایت نکنند فساد در تمام امور گسترش می یابد. قرآن کریم رعایت نکردن حقوق دیگران را سخت نکوهش می کند و آن را مردود می داند. البته ریشه این عمل، غفلت از روز رستاخیز است.
در بخش بعدی سوره، از قضای حتمی الهی نسبت به فجار یعنی بدکاران و نیز ابرار یعنی نیکان، خبر می دهد. آن قضای حتمی و سنت ثابت الهی این است که: بدکاران در سجین یعنی در جهنم و نیکان در علیین یعنی درجات عالی بهشت و منازل قرب خدا جای می گیرند.
درباره ابرار در این سوره می خوانیم:
(براستی نیکوکاران در نعیم (الهی) خواهند بود. بر تختها (نشسته و) می نگرند. از چهرهایشان طراوت نعمت (بهشت) را در می یابی. از باده ای مهر شده، نوشانیده می شوند. (باده ای که) مهر و موم آن، مشک است. بجاست که مشتاقان (برای رسیدن به این زندگی) بر یکدیگر پیشی گیرند. شرابی که آمیخته با (شراب چشمه) تسنیم است. چشمه ای که مقربان (درگاه الهی) از آن می نوشند.
هلاکت و عذاب بر کم فروشان باد؛ آنان که چون از مردم (چیزی به) پیمانه ستانند، تمام و کامل می گیرند، و چون برای آنان پیمانه یا وزن کنند، به ایشان کم می دهند. مگر آنان گمان نمی دارند که برانگیخته خواهند شد؟ (در) روزی عظیم؛ روزی که مردم در برابر پروردگار جهانیان به پا می ایستند.
از امام باقر (علیه السلام) روایت شده است که:
این سوره وقتی که نازل شد که رسول خدا (صلی الله علیه و آله و سلم) وارد مدینه شده بود. مردم مدینه در آن روز از حیث ترازوداری بدترین مردم بودند، و در نتیجه آمدن این سوره ترازوداریشان خوب شد.
مطففین حق را به نفع خود رعایت می کنند، ولی برای دیگران رعایت نمی کنند. به عبارت دیگر آنگونه که حق را برای خود می خواهند، برای دیگران نمی خواهند. این روحیه و این کار باعث تباهی جامعه انسانی است که اساس آن بر رعایت حقوق متقابل است. اگر افراد جامعه حدود یکدیگر را رعایت نکنند فساد در تمام امور گسترش می یابد. قرآن کریم رعایت نکردن حقوق دیگران را سخت نکوهش می کند و آن را مردود می داند. البته ریشه این عمل، غفلت از روز رستاخیز است.
در بخش بعدی سوره، از قضای حتمی الهی نسبت به فجار یعنی بدکاران و نیز ابرار یعنی نیکان، خبر می دهد. آن قضای حتمی و سنت ثابت الهی این است که: بدکاران در سجین یعنی در جهنم و نیکان در علیین یعنی درجات عالی بهشت و منازل قرب خدا جای می گیرند.
درباره ابرار در این سوره می خوانیم:
(براستی نیکوکاران در نعیم (الهی) خواهند بود. بر تختها (نشسته و) می نگرند. از چهرهایشان طراوت نعمت (بهشت) را در می یابی. از باده ای مهر شده، نوشانیده می شوند. (باده ای که) مهر و موم آن، مشک است. بجاست که مشتاقان (برای رسیدن به این زندگی) بر یکدیگر پیشی گیرند. شرابی که آمیخته با (شراب چشمه) تسنیم است. چشمه ای که مقربان (درگاه الهی) از آن می نوشند.
پی نوشت:
کتاب گلستان سوره‌ها – ص 154
محمدحسین جعفری
