معارج یعنی درجات و مراتب و این سوره مدنی است.
عقیق: این سوره با نقل درخواست عذاب از سوی یکی از کفار، آغاز می شود. سپس
اشاره می کند که این عذاب وقتی بر کافران فرود آید، هیچ مانعی نمی تواند از
آن جلوگیری کند. کفار عذاب را دور می پندارند، اما از نظر خداوند این عذاب
نزدیک است. آنگاه به بیان صفات روز قیامت و شکنجه ها که برای کفار فراهم
شده است می پردازد.
معارج به معنی (درجات و مراتب) است. در آیه سوم این سوره خداوند با وصف ذی المعارج یعنی: (صاحب درجات و مراتب)، خود را توصیف کرده است. خداوند سبحان مراتبی از ملکوت و مقاماتی از پایین به بالا دارد که صاحب هر مقام بالاتر، از مقام پایین تر خود، شریفتر و ارجمندتر است. در روز قیامت ملائکه و روح، هر یک بر حسب قربی که به خدا دارند در آن مقامات و مراتب قرار می گیرند.
در آیه چهارم از این واقعه خبر می دهد و می فرماید:
فرشتگان و روح، در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است - یعنی روز قیامت - به سوی او بالا می روند.
در آیات 8 تا 18 به وصف روز قیامت می پردازد:
روزی که آسمانها چون فلز گداخته شود، و کوهها چون پشم زده گردد، و هیچ دوست صمیمی (حال) دوست صمیمی را نپرسد، (در حالی که) آنان به همدیگر نشان داده شوند.
گناهکار آرزو می کند که: کاش برای رهایی از عذاب آن روز می توانست فرزندان خود را فدا کند، و (نیز) همسرش را و برادرش را، و خویشانش را که (در سختی ها) پناهی می دادند، و هر که را که در روی زمین است، همه را (فدا می کرد) تا نجات یابد.
نه، هرگز (با دادن این فدیه ها آزاد نمی شود، آتش) زبانه می کشد، (آتشی که) برکننده پوست و سر و اندام است، و هر که را (به دعوت الهی) پشت کرده و روی برتافته، و (مال) گرد آورده و انباشته، فرا می خواند.
در آیات 22 تا 35 درباره مؤمنان می خوانیم که: آنان با ویژگیهای اعتقادی و عملی که دارند سرانجامشان به گونه ای دیگر است.
آنان در زندگی دنیا نماز می گزارند، اهل پرداخت زکات بودند، پاکدامن، امین و پیمان نگهدار بودند. روز قیامت را تصدیق می کردند و از عذاب آن روز بیمناک بودند. آنان در آخرت در باغهایی از بهشت برین، مورد احترام خواهند بود.
معارج به معنی (درجات و مراتب) است. در آیه سوم این سوره خداوند با وصف ذی المعارج یعنی: (صاحب درجات و مراتب)، خود را توصیف کرده است. خداوند سبحان مراتبی از ملکوت و مقاماتی از پایین به بالا دارد که صاحب هر مقام بالاتر، از مقام پایین تر خود، شریفتر و ارجمندتر است. در روز قیامت ملائکه و روح، هر یک بر حسب قربی که به خدا دارند در آن مقامات و مراتب قرار می گیرند.
در آیه چهارم از این واقعه خبر می دهد و می فرماید:
فرشتگان و روح، در روزی که مقدارش پنجاه هزار سال است - یعنی روز قیامت - به سوی او بالا می روند.
در آیات 8 تا 18 به وصف روز قیامت می پردازد:
روزی که آسمانها چون فلز گداخته شود، و کوهها چون پشم زده گردد، و هیچ دوست صمیمی (حال) دوست صمیمی را نپرسد، (در حالی که) آنان به همدیگر نشان داده شوند.
گناهکار آرزو می کند که: کاش برای رهایی از عذاب آن روز می توانست فرزندان خود را فدا کند، و (نیز) همسرش را و برادرش را، و خویشانش را که (در سختی ها) پناهی می دادند، و هر که را که در روی زمین است، همه را (فدا می کرد) تا نجات یابد.
نه، هرگز (با دادن این فدیه ها آزاد نمی شود، آتش) زبانه می کشد، (آتشی که) برکننده پوست و سر و اندام است، و هر که را (به دعوت الهی) پشت کرده و روی برتافته، و (مال) گرد آورده و انباشته، فرا می خواند.
در آیات 22 تا 35 درباره مؤمنان می خوانیم که: آنان با ویژگیهای اعتقادی و عملی که دارند سرانجامشان به گونه ای دیگر است.
آنان در زندگی دنیا نماز می گزارند، اهل پرداخت زکات بودند، پاکدامن، امین و پیمان نگهدار بودند. روز قیامت را تصدیق می کردند و از عذاب آن روز بیمناک بودند. آنان در آخرت در باغهایی از بهشت برین، مورد احترام خواهند بود.
پی نوشت:
کتاب گلستان سوره‌ها – ص 116
محمدحسین جعفری
منبع:تسنیم
