بشّار مکاری گوید: «در کوفه محضر امام صادق(ع) شرفیاب شدم که حضرتش خرما میل می‏کردند. تا نگاه امام(ع) به من افتاد فرمود: ای بشّار بیا از این خرماها تناول کن.

بشّار گوید: عرض کردم یابن رسول‏اللَّه در راه چیزی دیدم که خیلی مرا متأثر ساخت، بطوریکه گریه گلوی مرا گرفته و به چیزی میل ندارم.

حضرت فرمود: تو را بحقّی که من به گردن تو دارم، بیا نزدیک و از این رُطبها بخور.

بشّار گوید: در اثر اصرار زیاد امام(ع) نزدیک رفتم و مقداری رطب خوردم.

سپس حضرت فرمود: قضیّه‏ای که در راه دیدی چه بود؟

گفت: وقتی خدمت شما شرفیاب می‏شدم در بین راه دیدم شُرطه‏ها و مأموران خلیفه، زنی را دستگیر کرده‏اند و تازیانه بر سر او می‏زدند و به طرف مجلس حکومت و دربار می‏بردند، و آن زن هم استغاثه کنان فریاد می‏زد: المُستَغاثُ بِاللَّهِ وَ رَسُوله و هیچکس در صدد مساعدت و یاری او برنمی‏ آمد.

حضرت فرمود: چرا آن زن را می‏زدند؟

عرض کردم آنطوری که شایع بود و از مردم شنیدم می‏گفتند: پای این زن لغزیده و بزمین افتاده و در آن حال این جمله را به زبان آورده «لَعَنَ اللَّهُ ظالِمیک یا فاطمه؛خداوند، ستمکاران بر تو را لعنت کند ای فاطمه» و مأموران خلیفه هم شنیدند و او را دستگیر کردند و بر او تازیانه زدند،

بشّار گوید: همین‏که حضرت صادق(ع) این داستان را شنید از رطب خوردن دست کشیدند و شروع کردند به گریه، آنقدر گریستند که محاسن شریف و سینه مبارکشان اشک‏آلود شد.

سپس فرمودند: ای بشّار برخیز تا به مسجد سهله برویم و برای آزادی این زن دعا کنیم. بشّار گوید با حضرت صادق(ع) به مسجد سهله آمدیم و حضرتش یک نفر از اصحاب را فرستادند تا خبر آزادی آنزن را برای امام (ع) آورد... »(1)

پی نوشت ها:

1_(سیمای فاطمه زهرا(س) در قرآن و عترت/ عبدالحسین اشعری/ ص 38)

211008