در این کارگاه بیابانکی با محوریت زبان شعر مطالبی را پیرامون شعر آیینی و آشنایی با اصول سرودن و بهتر سرودن شعر در این حوزه مطرح کرد که گزیده آن را در ادامه می خوانید:
کسی که با مقوله ی زبان سر و کار دارد باید زبان را خوب بشناسد .
سعدی ، حافظ ، مولوی ، فردوسی ، نظامی و .. اینها کاری نبوده که با زبان نکرده باشند.
کار شاعر خلق معناست شاعری که نتواند معنا خلق کند شاعر نیست.
ساحت زبان شعر با زبان معمولی و گفتارها و گفتگو های روز مره خیلی تفاوت دارد.
گاهی اوقات حرف هایی را می توان در شعر گفت که اگر در زبان عامه بگویید تکفیر می شوید.
جهان شعر جهان دیگری است که کلمات و واژه ها در آن دارای رمز اند.
شعر را تاکنون کسی نتوانسته کامل تعریف کند و از بی تعریف هاست.
حال این سوال مطرح است که آیا زبان شعر گفتن باید به زبان
معیار نزدیک باشد یا نه؟
برخی همین نظر را دارند اما برخی معتقدند که شاعر باید به زبان فرزانگی و نخبگی
شعر بگوید.
به طور مثال زبان شعر استاد علی معلم، اگر تاریخ ، فلسفه ، عربی را ندانید یا لااقل آشنایی نداشته باشید چیزی از اشعار ایشان متوجه نمی شوید.
شاعر کلامی خلق کرده که به عدد آدم ها می تواند قابل تفسیر و تاویل باشد.
چند عامل باعث می شود که زبان شعر از زبان معیار متمایز شود:
یکی دستگاه موسیقیایی و دیگری دستگاه زبان شناسی است.
زبان شعر وزن دارد یا لااقل دارای موسیقی است.
وزن زیبایی بیرونی است. وزن از صداهای طبیعت مثل باد ، باران ، موج دریا یا برخی شغل ها که دارای صدا هستند مثل آهنگری که صداهای خاصی دارد درست شده است.
باهوش ترین شاعران در استفاده از وزن حافظ و سعدی هستند. سپس مولانا با اضافه کردن تعدادی وزن جدید.
قافیه همراه با ردیف به شعر رنگ می دهد و زیبایی می بخشد.
ردیف را می توان مرکز ثقل موسیقی شعر نامید. واج آرایی و حس آمیزی هم به این موضوع کمک می کند
حالا چگونه باید زبان شعر خود را متمایز و برجسته کنیم یکی از راه ها که تقریبا مهم ترین آن است مطالعه آثار شعری و نثری است ایراد جوانان شاعر این است که فقط آثار هم نسلی های خود را می خوانند و از اثار گذشتگان غافل اند.
شعرزیاد بخوانید ، از کتاب های نظری شعر غافل نباشید . شعرهای شاعران کشور های دیگر را هم بخوانید.
زبان یک پدیده ی پویا و زنده است . زبان ما زبان خالص نیست . و پر است از واژه هایی که بیگانگان وارد کرده اند.
