در صدر متخلّقین به اخلاق الهی، حضرات معصومین(ع) هستند؛ آن‌ها که خود الگوی عملی اخلاق اند؛ آن متخلّقین به اخلاق الهی که در اوج قدرت معنوی‌شان - که در همین بستر اخلاق نهفته شده - عملاً به مردم نشان دادند که هدف هم اخلاق است. همان‌گونه که بار‌ها عرض کردم، فرمودند: «الخلق وعاء الدّين» [۱]  اخلاق ظرف دین است. لذا وقتی کسی در این بستر و در این ظرف اخلاق رشد کرد، دین‌دارترین انسان‌هاست.

آمیرزا جواد آقای ملکی تبریزی نکته‌­ای را راجع به مولی‌الموالی و بی‌بی دو عالم(ع)، این دو گوهر الهی بیان می‌فرمایند که بسیار زیباست! ایشان می‌فرمایند: اینکه مولی‌الموالی(ع) با آن قدرت الهی که حضرت حق به او مرحمت کرده و خیبرشکن است، اجازه می‌دهد دستان مبارکش بسته شود و به واسطه‌ حفظ دین به صورت حقیقت و ظاهر، به خانه او، همسر او و خود حضرتش جسارت و اهانت شود؛ به واسطه این است که حضرت به معنای حقیقی دین‌دار است.

ایشان در ادامه می‌فرمایند: اگر کسی بخواهد دین‌دار حقیقی باشد، راهش اخلاق است؛ چون  «الخلق وعاء الدّین» اخلاق ظرف دین است. پس چون آن­ها در اخلاق رشد کردند، طبعاً  به آن‌جا می‌رسند که هر چه خدا خواست، انجام می­ دهند؛ سکوت برای حفظ دین، خون دادن برای حفظ دین، شنیدن حرف‌ها حتی از علویّون برای حفظ دین؛ مثل حضرت ثامن‌الحجج(ع) - که راضی هستند به رضای حضرت حق - برای حفظ دین راضی می‌شوند در دستگاه آن خلفای جور، ولایتعهدی مثل مأمونی را بپذیرند. یا یک­جا مثل ابی‌عبدالله(ع) به واسطه حفظ دین به شهادت می­رسند و یا یک­جا مثل باب الحوائج(ع) به واسطه حفظ دین درون زندان می­روند و این یعنی دین‌دار بودن.

می‌فرمایند: همه این‌ها به این خاطر است که این حضرات حقیقتاً طبق فرمایش پیغمبر اکرم، حضرت محمّد مصطفی(ص) که فرمودند: «الخلق وعاء الدّین» اخلاق ظرف دین است، در این ظرف دین رشد کردند؛ پس اوّل متخلّق به اخلاق الهی هستند.