عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَلِيٍّ علیه السلام قَالَ إِنَّمَا كَانَتْ شِيعَةَ عَلِيٍّ الْمُتَبَاذِلُونَ فِي وَلَايَتِنَا الْمُتَحَابُّونَ فِي مَوَدَّتِنَا الْمُتَزَاوِرُونَ لِإِحْيَاءِ أَمْرِنَا إِنْ غَضِبُوا لَمْ يَظْلِمُوا وَ إِنْ رَضُوا لَمْ يُسْرِفُوا بَرَكَةٌ لِمَنْ جَاوَرُوا سِلْمٌ لِمَنْ خَالَطُوا

امام باقر علیه السلام فرمود: شيعه على(ع) کسانی هستند كه در دوستى ما به يكديگر بذل و بخشش دارند و در محبت ما همديگر را دوست دارند و براى زنده ساختن امر ولايت به ديدن هم مي روند؛ اگر خشمناك شوند، ظلم نمی‌کنند و اگر راضى باشند، زياده روى نكنند؛ با هر كس همسايه باشند، اسباب بركت او هستند و همزيستىِ مسالمت آميز دارند.

الخصال، ج‏2، ص: 397

منبع:حوزه