چنان كه پيش از اين نيز گذشت مستند و دليل وجوب يا استحباب احكام شرعى، فقط قرآن نيست بلكه روايات اهل بيت و... نيز مستند احكام شرعى هستند.
عقیق:چنان كه پيش از اين نيز گذشت مستند و دليل وجوب يا استحباب احكام شرعى، فقط قرآن نيست بلكه روايات اهل بيت و... نيز مستند احكام شرعى هستند.
قنوت در لغت به معنى دعا و عبادات با خضوع و خشوع است. خداوند در قرآن مى فرمايد: «حـفِظوا عَلَى الصَّلَوتِ والصَّلوةِ الوُسطى وقوموا لِلّهِ قـنِتين»(بقره،238) در انجام همه نمازها، به خصوص نماز وُسطى كوشا باشيد و با حالت قنوت (خضوع و خشوع) براى خدا قيام كنيد.
برخى قنوت در اين آيه را به معنى همان قنوت در نماز مى دانند ولى غالب مفسران و فقيهان معتقدند، قنوت در اين آيه به همان معنى لغوى (خضوع و خشوع) مى باشد.[1]
در هر صورت حتى اگر به اين آيه يا آيه 43 سوره آل عمران بر استحباب قنوت استدلال نشود ترديدى نيست كه قنوت يكى از اجزاى مستحب نماز است كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و امامان معصوم(عليهم السلام) بسيار به آن توجه داشتند.
در بعضى روايت ها اشاره شده كه چون در محضر خدا براى نماز مى ايستيم، دعا مى كنيم. جا داشت كه در پايان ركعت دوّم نيز كه ايستادن در محضر خدا تمام مى شود و به ركوع مى رويم خدا را ستايش كنيم و او را بخوانيم.[2]
پی نوشت:
[1]بحارالانوار، علامه طباطبايى، ج 82، ص 195ـ194.
[2]شيخ صدوق، علل الشرايع، ج1، ص260.
منبع:باشگاه خبرنگاران
قنوت در لغت به معنى دعا و عبادات با خضوع و خشوع است. خداوند در قرآن مى فرمايد: «حـفِظوا عَلَى الصَّلَوتِ والصَّلوةِ الوُسطى وقوموا لِلّهِ قـنِتين»(بقره،238) در انجام همه نمازها، به خصوص نماز وُسطى كوشا باشيد و با حالت قنوت (خضوع و خشوع) براى خدا قيام كنيد.
برخى قنوت در اين آيه را به معنى همان قنوت در نماز مى دانند ولى غالب مفسران و فقيهان معتقدند، قنوت در اين آيه به همان معنى لغوى (خضوع و خشوع) مى باشد.[1]
در هر صورت حتى اگر به اين آيه يا آيه 43 سوره آل عمران بر استحباب قنوت استدلال نشود ترديدى نيست كه قنوت يكى از اجزاى مستحب نماز است كه رسول خدا(صلى الله عليه وآله وسلم) و امامان معصوم(عليهم السلام) بسيار به آن توجه داشتند.
در بعضى روايت ها اشاره شده كه چون در محضر خدا براى نماز مى ايستيم، دعا مى كنيم. جا داشت كه در پايان ركعت دوّم نيز كه ايستادن در محضر خدا تمام مى شود و به ركوع مى رويم خدا را ستايش كنيم و او را بخوانيم.[2]
پی نوشت:
[1]بحارالانوار، علامه طباطبايى، ج 82، ص 195ـ194.
[2]شيخ صدوق، علل الشرايع، ج1، ص260.
منبع:باشگاه خبرنگاران
