وی ادامه داد: حال سوال این است که در کدام حال انسان به رضایت می رسد که باید گفت حالی که آدمی در آن رضایت نداشته باشد، حال بدی است، وقتی انسان حال خود را بد می بیند، وضعیتی است که در آن رضایت ندارد اما حالی که همراه با رضایت باشد، برای انسان بهترین حال است.

این استاد حوزه و دانشگاه تصریح کرد: انسان موجودی است سیری ناپذیر، با خواسته های بی اندازه اما حال رضایت مندی زمانی است که انسان به خواسته های بی اندازه خود نائل شود؛ این مطالبات بی اندازه نیز به دلیل ظرفیت بی کران و استعدادهای بی اندازه اوست که این امر را رقم می زند، لذا انسان زمانی به رضایت می رسد که به خواسته های خود دست یابد و تا به خواسته ای دست نیابد، راضی نشده و احساس کاستی و کمبود کرده و روح او عطش دارد و این، حال او را بد می کند.

مولف کتاب "عرفان دینی؛ معنویت گرایی نوپدید" با تاکید بر اینکه انسان همواره در پی برآورده کردن خواسته های بی اندازه خود است، ابراز کرد: بی اندازه را باید در بی اندازه جستجو کرد به این معنا که انسان زمانی به جواب می رسد که به بی اندازه برسد، یعنی روح او بزرگ شود و این او را به نیکوترین حال می رساند.

وی در ادامه با اشاره به چگونگی وقوع این امر بیان کرد: برای این بی اندازه شدن باید دایره «خود» را توسعه داد، یعنی باید دیگر انسان ها را از خود دید نه بیگانه از خود؛ آنها که خود و منِ وجودشان با همه بیگانه است و هیچ انسانی را از خود نمی بینند، حتی فرزندشان را، افرادی بسیار کوچک اند که همیشه ناراضی خواهند بود.

حجت الاسلام شریف زاده عنوان کرد: همین طور افرادی که با دیگر انسان ها قهر و بیگانه اند، از همه چیز ناراضی و ناخرسند هستند، در همین دایره قرار می گیرند اما انسان هایی که دیگران را از خود می دانند، دایره وجودی شان گسترده تر شده و با عشق ورزیدن به دیگران، به احساس رضایت می رسند؛ این امر موجب می شود همه انسان ها به چشم او آمده و به دلیل آن که دایره روح او گسترده شده و توسعه یافته، احساس رضایت مندی در دل او نقش می بندد و این گونه انسان ها همیشه در بهترین حال به سر می برند.

نویسنده کتاب "اخلاق الهی" بیان کرد: اما این فراز از دعای تحویل سال نو یعنی "حوّل حالنا الی احسن الحال"، مصادیق بسیاری دارد که می تواند حال انسان را به بهترین حال دگرگون کند که از جمله می توان به عمل پسندیده صله رحم اشاره کرد؛ صله رحم با خویشان و بلکه گره خوردن و پیوند برقرار کردن با دیگر انسان ها را می توان در این زمره شمرد که موجب می شود حال نیکو در دل آدمی به وجود آمده و او را به مرحله رضایت برساند.

کارشناس فلسفه، عرفان و فقه خاطر نشان کرد: اما راه رسیدن به رضایت کامل و حال خوش، وحدت با آفرینش و انسان ها و عشق ورزیدن به آنها و یکدل شدن با دیگران است، بنابراین، وقتی گفته می شود راه رسیدن به خدا، از خلق خدا می گذرد، یعنی نخست باید خود را با انسان های دیگر یکدل کرد و سپس به خدا، آرامش و رضایت خاطر رسید.

منبع:شبستان