امیرمومنان علی (ع) می فرمایند: «شادى، انبساط روح مى آورد و نشاط انگيز است. غم، گرفتگى روح مى آورد و انبساط را در هم مى پيچد.»
همان حضرت (ع) می فرمایند: «كسى كه شادى اش كم باشد، آسايش او در مردن است.»
امام صادق (ع) می فرمایند: «شادى در سه چيز است: در وفادارى و رعايت حقوق، و ايستادگى در برابر سختي هاى زمانه.»
حضرت علی (ع) نیز در تعریف شادی فرموده اند: «شادى مؤمن آن گاه است كه پروردگارش را اطاعت كند و اندوهش آن گاه كه گناه كند.»
پیشوای ششم شیعیان نیز فرموده اند: «هر كه به فرياد برادر مؤمن غمزده و تنگ دستش برسد و اندوهش را بزدايد و در روا شدن حاجتش او را كمك كند، به خاطر اين كار، نزد خداوند هفتاد و دو رحمت الهى منظور شود، كه يكى از آنها را در همين دنيا براى بهبود وضع معيشتش به او دهد و هفتاد و يك رحمت ديگر را براى هول و هراس هاى روز قيامتش ذخيره كند.»
پیامبر اکرم (ص) با تاکید بر شاد نمودن مومنان می فرمایند: «هر كه مؤمنى را شاد سازد، مرا شاد ساخته و هر كه مرا شاد كند، خدا را شاد كرده است.»
ایشان همچنین می فرمایند: «هر كه اندوهى از اندوه هاى دنيا را از برادر مؤمن خود بزدايد، خداوند هفتاد اندوه از اندوه هاى آخرت را از او بزدايد.»
امام رضا (ع) نیز فرموده اند: «هر كه غمى از غم هاى دنيا را از دل مؤمنى برطرف سازد، خداوند غمى از غم هاى آخرت را از دلش بزدايد.»
پی نوشت:
غررالحکم
بحارالانوار
کافی
ثواب الاعمال
منبع::قدس
