نفرين نكردن پيامبر؛
پدر و مادرم به فدايت اى رسول خدا(ص)، نوح(ع) بر قوم خود نفرين كرد.
عقیق:در جنگ احد دندان هاى جلو دهان پيامبر(ص) شكست و صورت شان شكافت ، اصحاب آن بزرگوار بسيار ناراحت شدند و از آن حضرت خواستند كه دشمن را نفرين كند، پيامبر فرمود:انى لم ابعث لعانا و لكنى بعثت داعيا و رحمه من ناسزاگو مبعوث نشده ام بلكه دعوت كننده و مايه رحمت مبعوث شده ام ، و سپس به جاى نفرين چنين دعا فرمود: اللهم اهد قومى لا يعلمون خدايا قوم مرا هدايت كن زيرا ناآگاه هستند.عمر ابن خطاب به پيامبر(ص) گفت : پدر و مادرم به فدايت اى رسول خدا(ص)، نوح(ع) بر قوم خود نفرين كرد و گفت : رب لا تذر الارض من الكافرين ديارا(سوره نوح آيه 26) پروردگار در روى زمين احدى از كافران را زنده مگذار، اگر تو ما را نفرين كنى همه ما به هلاكت مى رسيم ، اينك ببين كه صورتت مجروح و دندانهايت شكسته شده در عين حال به جاى نفرين براى دشمن دعا مى كنى .
اين شيوه پيامبر(ص ) كه جامع ارزش هاى اخلاقى و درجات نيكوكارى عالى و حسن خلق بزرگوارى و درجه عالى صبر و استقامت و حلم است ، خوب دقت كن تا آنجا كه به سكوت و بردبارى اكتفا نشده بلكه آن حضرت دشمنان را مورد لطف قرار داده و براى آنها دعا كرده است و با تغيير ((قومى )) يعنى قوم من علت محبت خود نسبت به آنها را آشكار نموده است و سپس از جانب آنها معذرت خواسته كه آنها ناآگاه هستند.
پی نوشت:
(بحارالانوار ج 18 ص 245)
منبع:جام
211008
