حاج سیدخلیل خانیان موسوی را می‌شود با چند چیز به یاد آورد که مهم‌ترین آنها، خادمی زائران امام هشتم و زوار حرمین حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) در سوریه است. او از قدیمی‌ترین کاروان‌داران زیارتی بود که حسینیه بزرگ او در کوچه «کربلا»ی مشهد مقدس و در جوار حرم باشکوه رضوی، سالی چند نوبت پذیرای زائران و علاقه‌مندان حضرت رضا (ع) بوده و هست.

حاج سیدخلیل خانیان از نسل سادات روستای «جورد» لواسان بود که همگی از فرزندان بزرگمردی به نام سیدروح‌الله هستند. شجره‌نامه آن مرد هم نشان می‌دهد که سادات موسوی جورد از نوادگان امام محمدتقی (ع) هستند و از همین جا می‌شود پی به راز سال‌ها خادمی زائران امام هشتم پی برد.

سیدخلیل در سال 1314 به دنیا آمد و مداحی را با نوحه‌خوانی و نقش‌پذیری در تعزیه در تکیه روستا شروع کرد. سیدخلیل، مداحی را از کسانی آموخت که قوم و خویش او بودند. مرحوم حاج سیدعلی‌اکبر سجادیان و مرحوم حاج سیدمرتضی و مرحوم حاج سیدمصطفی موسوی، همولایتی‌های سیدخلیل بودند که پس از مهاجرت او به تهران در 16 سالگی، در مداحی یاری‌اش کردند.

سیدخلیل، رسم موسوی‌های جوردی را در نوع پوشش بجا آورد و بعد از گذاشتن فینه مخصوص سادات و پوشیدن لباس مداحی، مجلس پذیرفت و روضه‌های ماهانه‌ قبول کرد، اما در خلال آن، جزو اولین کسانی بود که کاروان زیارتی به مقصد مشهد مقدس و سوریه به راه انداختند و جمعی از مردم را به پابوس امام رضا (ع)، حضرت زینب (س) و حضرت رقیه (س) بردند.

او کم کم حسینیه و خانه‌هایی در مشهد مقدس خریداری کرد تا بتواند کاروان‌های ارزان زیارتی به این شهر ببرد. سپس هم حسینیه‌اش در کوچه کربلا را توسعه داد و هم با کمک فرزندانش، مهمانپذیرهایی دیگری را به فضای میزبانی زائرانش اضافه کرد.

یکی دیگر از خصوصیات سیدخلیل خانیان، که مردم او را با آنها می‌شناختند، دائم‌الذکر و دائم‌الوضو بودن است. همچنین او تقید بسیاری به دایر کردن روضه ایام فاطمیه منزلش در تهران داشت که از این روضه، هم خاطره‌های بسیاری در ذهن مردم مانده است و هم افراد زیادی از آن حاجت گرفته‌اند. یک نمونه آن، زنی است که کودکش را در خانه تنها گذاشته و به روضه آمده بوده. خبر می‌دهند که آن طفل در حوض افتاده و احتمالاً مرده است. مادر کودک، هراسان روضه را ترک می‌کند و مردم در خانه سیدخلیل به مادر سادات متوسل می‌شوند و آن بچه شفا می‌گیرد.

این پیرغلام اباعبدالله (ع) تا آخرین روزهای عمر، نه روضه‌های خانگی‌اش را ترک کرد و نه روضه ایام فاطمیه‌اش را. تا اینکه پس از یک بیماری 40 روزه، دو روز مانده به نوروز سال 92 در 77 سالگی به دیدار مولایش رفت.