عقیق: شيخ صدوق رحمه اللَّه در كتاب خصال، به سندش از امام صادق(ع) روايت كرده:
افرادى كه فوق العاده گريه كردند پنج نفر بودند: آدم، يعقوب، يوسف، فاطمه(س)، دختر حضرت محمّد(ص) و على بن الحسين(ع).

حضرت آدم از فراق بهشت به قدرى گريه كرد كه اثر اشك در دو گونه مباركش نظير جوى باقى ماند.

حضرت يعقوب به قدرى از فراق يوسف گريه نمود كه چشمان خود را از دست داد و به او گفتند: به خداوند سوگند يوسف را از خاطر نخواهى برد تا آنكه افسرده يا نابود گردى.

حضرت يوسف به قدرى براى پدرش يعقوب گريست كه اهل زندان ناراحت شدند و به وى گفتند: يا بايد شب گريان و روز ساكت شوى و يا اينكه روز گريان و شب ساكت باشى.
يوسف با يكى از پيشنهادهاى ايشان موافقت نمود.

حضرت فاطمه در فراق پيغمبر به قدرى گريه كرد كه اهل مدينه خسته و ناراحت شده به او گفتند: تو به واسطه كثرت گريه‏ ات ما را اذيّت  مى ‏كنى. لذا حضرت زهرا از مدينه خارج و به سوى قبر شهدا مى‏ رفت، وقتى ناراحتيهاى قلبى خود را با گريستن خالى مى‏ كرد به سوى مدينه بازمى‏ گشت.

حضرت على بن الحسين(ع) مدت بيست يا چهل سال بر حضرت حسين گريست. هيچ غذايى در مقابل آن حضرت نمى ‏گذاشتند مگر اينكه گريان مى‏ شد.
كار آن حضرت به جايى رسيد كه يكى از غلامانش به وى گفت: اى پسر رسول خدا! فداى تو شوم، من مى‏ ترسم تو خود را (به واسطه كثرت گريه) هلاك نمايى! 
فرمود: چاره‏ اى نيست جز اينكه از غم و اندوه خود به خداوند شكايت كنم. من چيزهايى را مى‏ دانم كه شما نمى ‏دانيد. من يادآور قتلگاه فرزندان فاطمه عليها السّلام نمى‏ شوم مگر اينكه گريه راه گلويم را مسدود مى‏ كند.