عقیق: روزى معاويه به سعد بن وقاص گفت: چرا در خونخواهى امام مظلوم(عثمان) به من يارى نكردى؟ خوب بود در اين مورد به من كمك مى نمودى!

سعد گفت: مى دانى كه من در كنار تو با على مى جنگيدم. اما از پيامبر اسلام(ص) شنيدم به على عليه السلام مى فرمود: تو نسبت به من ، مانند هارون نسبت به موسى هستى.

معاويه گفت: تو اين سخن را از رسول خدا شنيدى؟
سعد گفت: آرى ! اگر نشنيده باشم اين دو گوشم كر شوند.
معاويه گفت: اكنون عذر تو مقبول است كه ما را يارى نكردى .

سپس گفت: به خدا سوگند! اگر من هم چنين سخنى را از پيغمبر صلى الله عليه و آله مى شنيدم هرگز با على جنگ نمى كردم!

البته اين ادعاى معاويه به هيچ گونه قابل قبول نيست، چون معاويه از اين گونه فرمايشات ، از پيامبر اسلام صلى الله عليه و آله درباره على عليه السلام بيشتر شنيده بود. با اين همه هنگامى كه على عليه السلام از دنيا رحلت نمود، معاويه او را لعنت مى كرد و به حضرت ناسزا مى گفت . نظر معاويه اين بود كه سلطنت و حكومت او به وسيله لعن و ناسزا گفتن ، به على برقرار مى گردد و هدف او از آن سخنى كه به سعد گفت ، اين بود كه عذر او پذيرفته باشد.

پی نوشت:

بحارالانوار/ ج 44، ص 35.

 منبع:جام

211008