محمد جواد غفورزاده :

از جوش مَلَک در این حرم هنگامه‌ست
اینجاست که هر فرشته، گلگون جامه‌ست
تا اذن دخول از تو بگیرد آهم
هر قطرۀ اشک من زیارت‌نامه ست

هرچند که مسکین و تهی‌دستم من
از سُکر سلام بر شما مستم من
گویند سلام مستحب است، آری
مشتاق جواب واجبش هستم من

هر چند در این حرم دل از کف دادی
بی تاب‌تر از پنجرۀ فولادی
دست تو، به دامن ضریحش نرسید
«ای اشک، تو هم ز چشم من افتادی!»

بر پنجره، قفلِ بسته‌ام را دیدم
آرامش روح خسته‌ام را دیدم
در آینه‌های حرم از بارش اشک
تصویر دل شکسته‌ام را دیدم

تا ماه رخ تو را مجسم کردند
از شوق، ستاره‌ها تبسم کردند
آنان که نبردند نصیب از مهرت
در حال سجود، قبله را گم کردند

عاشق، کارش به عشق پرداختن است
در شعلۀ غم، سوختن وساختن است
ما در پی تعظیم و طوافیم، اما
آغاز زیارت تو دل باختن است

یک قوم، کنار چشمه منزل دارند
یک طایفه، حال موج و ساحل دارند
خوش‌وقت کسانی، که در این روضۀ پاک
آیین «غبار‌روبی» دل دارند

محمد حسین ملکیان:

سلام فلسفۀ چشم‌های بارانی!
سلام آبروی سجده‌های طولانی!...

چگونه وصف کند غصۀ تو را دعبل؟
چگونه رسم کند چهرۀ تو را مانی؟

تو را هر آینه تصویر کرده‌ام، نظمی
چه نسبتی‌ست میان تو با پریشانی؟

چقدر بر سر بازارها قدم زده‌ای
که یک معامله سر گیرد از مسلمانی

چقدر موقع قحطی صدا زدیم تو را
و یادی از تو نکردیم در فراوانی

قرار بود بسازیم خانۀ دل را
چقدر ساخته شد خانه‌های اعیانی!

چه عهدها که پس از هر دعای عهد، شکست
چه ندبه‌ها که نشد موجب پشیمانی

چه گریه‌ها که نکردیم با امین الله
میان صحن تو در یک هوای بارانی

اضافه شد به غم تو چقدر سال به سال
و ما چقدر گرفتیم بی‌تو مهمانی

چقدر در پی ما گشته‌ای چراغ به دست
میان همهمۀ کوچۀ چراغانی

خودت بیا بنشین و بخوان و اشک بریز
خودت خطیب، خودت مستمع، خودت بانی

بخوان که روضه از آن حنجره شنیدنی است
به لهجۀ عربی، با زبان قرآنی...

بگو چگونه به هنگام آب نوشیدن
همیشه می‌رسی از تشنگی به حیرانی

فدای سرخی چشم سیاه تو که هنوز
درون گودی مقتل نماز می‌خوانی...

قاسم صرافان:

لب خشک و داغی که در سینه دارم
سبب شد که گودال یادم بیاید
اباصلت! آبی بزن کوچه‌ها را
قرار است امشب جوادم بیاید

قرار است امشب شود طوس، مشهد
شود قبله‌گاه غریبان مزارم
اگر چه غریبی شبیه حسینم
ولی خواهری نیست اینجا کنارم

به دعبل بگو شعر کامل شد اینجا
و قبرٍ بطوسی که خواندم برایش
بگو این نفس‌های آخر هم اشکم
روان است از بیت کرب و بلایش

از آن زهر بی‌رحم پیچیده‌ام من
به خود مثل زهرای پشت در از درد
شفا بخش هر دردم از بس که خواندم
در آن لحظه‌ها روضهٔ مادر از درد

بلا نیست جز عافیت عاشقان را
تسلای دردم نگاه طبیب است
من آن ناخدایم که غرق خدایم
«رضا»یم، رضایم رضای حبیب است

اباصلت آبی بزن کوچه‌ها را
به یادِ سواری که با ذوالفقارش
بیاید سحر تا بگردند دورش
خراسان و یاران چشم انتظارش

#عقیق_شعر

نشسته‌ام به رواقی به گوشۀ حرمش
رها رهای رها زیر آبشار غمش

یقین به چشمۀ تسنیم دوست متصل است
که نور می‌چکد از روزن سپیده دمش

چه سال‌ها که هم‌آوای نوبتی‌خوانان
رسیده است به گوشم طنین زیر و بمش

به کاظمین و به مشهد سلام و عرض ادب
به حس و حال غریبانۀ شبیه همش

دم مسیح خراسان به لطف حق گرم است
برایتان چه بگویم ز لطف دم به دمش

چو پا گذاشت به ایران هزار چشمه شکفت
هزار جان گرامی فدای هر قدمش

هوای روضۀ رضوان اگر به سر داری
بیا به سمت خراسان و روضۀ ارمش

به پادشاه و گدا و به عارف و عامی
خبر دهید که عام است سفرۀ کرمش

گره گشوده ز کارم به طرفةالعینی
به نام پاک جوادش چو داده‌ام قسمش...

هر آنچه داده به من لطف بی‌کران بوده‌ست
که راضی‌ام به زیادش که قانعم به کمش

شهید عشق شد و آرمید کنج بهشت
هر آن که رقص‌کنان رفت زیر تیغ غمش

چه افتخاری از این افتخار بالاتر
که شاعرش شده‌ام زیر سایۀ علمش

چه می‌شود که شبی نامۀ سیاه مرا
بگیرد و بنوازد به گوشۀ قلمش

سپاه منتقمانش همیشه بیدارند
یکی خبر برساند به اولیای دمش

نمی‌کنیم دل از این حرم، از این درگاه
قسم به مادر بی‌بارگاه و بی‌حرمش...

علی اکبر لطیفیان:

یگانه بانوی قم ! کوکب امام رضا
فدای گریه ات ای زینب امام رضا

چگونه عرض کنم تسلیت به محضر تو
شهید شد وسط حجره ای برادر تو

آهای فاطمه قم ! سرت سلامت باد
برادرت وسط کوچه ها زمین افتاد

میان حجره نشسته تو را صدا بزند
هزار شکر ندیدی که دست و پا بزند

نشد که سایه به آن سایه سرت بدهی
نبودی آب به دست برادرت بدهی

نبودی آه که پایین پاش گریه کنی
میان حجره بیایی براش گریه کنی

چقدر عرض ادب خیل مرد و زن کردند
قسم به تو که عزیز تو را کفن کردند

امان ز خواهر سلطان کربلا ؛ زینب
رسید پیش سلیمان کربلا ؛ زینب

رسید و دید که انگشتر برادر نیست
به غیر شمر کسی بر سر برادر نیست

نشد که سایه بر آن سایه سرش بدهد
نشد که آب به دست برادرش بدهد

برادری که شده عالمی پریشانش
کنار دیده خواهر شکست دندانش

محسن حنیفی:

وقتی به جان شاخه ی طوبی خزان افتاد
اشک خدا باران شد و از آسمان افتاد

خون دلت ریشه دوانده بین خاک طوس
خون لبت بعدش به جان زعفران افتاد

در سینه قلب پنجره فولاد هم شد آب
بر خاک حجره پیکرت تا نیمه جان افتاد

اشک کبوتر در مراثی تو کافی نیست
این قرعه بر چشم سیاه آهوان افتاد

ازچشمهای خشک ، سقاخانه میسازد
از تو دو خط روضه که دست روضه خوان افتاد

آهو نبوده کربلا پس کار جد تو
از گرگ ها بدتر ، به خولی و سنان افتاد

مثل تنوری در دلت آتش نهان داری
آری سر جدت به دست این و آن افتاد

با خون ، لبت مثل عقیقت سرخ شد ، اما
هرگز به دست ساربان یا خیزران افتاد ؟؟؟

منبع: شعر هیات، حسینیه