این موضوع حتی در آموزه‌های قرآنی ما نهفته است آن زمان که برادران یوسف(ع) از یعقوب نبی(ع) اجازه می‌خواهند وی را برای تفریح و شادی با خود ببرند. «أَرْسِلْهُ مَعَنا غَداً یَرْتَعْ وَ یَلْعَبْ وَ إِنَّا لَهُ لَحافِظُونَ؛ فردا او(یوسف(ع)) را با ما بفرست تا [در چمن] بگردد و بازى کند، و ما به خوبى نگهبان او خواهیم بود». در این ماجرا یعقوب پیامبر(ص) در برابر استدلال فرزندان نسبت به نیاز یوسف به تفریح و شادی هیچ پاسخى نداد و عملاً آن را پذیرفت، این خود دلیل بر این است که هیچ عقل سالم نمىتواند این نیاز فطرى و طبیعى را انکار کند. نکته دیگر اینکه مهم این است که سرگرمى و تفریح، «سالم» باشد وگرنه مشکلى را که حل نمىکند بلکه بر مشکل‌ها مىافزاید، چه بسیار تفریحات ناسالمى که روح و اعصاب انسان را چنان مىکوبد که قدرت کار و فعالیت را تا مدتى از او مىگیرد و یا لااقل بازده کار او را به حداقل مىرساند.
بنابراین
شادی کودکان حتی در تعالیم انبیای الهی مورد توجه و تأکید است؛ رسول گرامی
اسلام(ص) در یک روایت فرمودند: در بهشت خانه‌ای قرار دارد که به آن «خانه
شادی» می‌گویند؛ کسی وارد آن می‌شود که کودکان را خوشحال کند. حجت‌الاسلام
بهشتی در برنامه سمت خدا درباره این روایت بیشتر توضیح می‌دهد که در ادامه
می‌بینید.
منبع:تسنیم
