شخصِ کریم به دلیل روح بزرگی که دارد، بدون هیچ گونه چشمداشتی همواره در پی عطاهای مادی و معنوی به دیگران است و سعی دارد آن‌ها را از هر آنچه خود در مسائل مادی برخوردار است، با حفظ کرامتشان برخوردار کند. این خصلت به قدری پسندیده است که امیرالمؤمنین(ع) در یک روایت آن را یکی از ویژگی‌های اهل بهشت برشمرد و فرمود: قَومٌ لم تَزَلِ الکَرامَةُ تَتَمادى بِهِم حتّى حَلُّوا دارَ القَرارِ و أمِنُوا نُقلَةَ الأسفارِ؛ (بهشتیان) گروهى هستند که کرامت همواره با آنان باشد، تا آن که سرانجام در سراى جاودانى فرود آیند و از جابجایى سفرها آسوده شوند.»
همچنین از امام حسن مجتبی(ع) نیز در روایتی درباره حقیقت کرامت پرسش شد. حضرت فرمود:
* آغاز به بخشش کردن پیش از درخواست؛ الِابْتِدَاءُ بِالْعَطِیَّةِ قَبْلَ الْمَسْأَلَةِ
* و اطعام نمودن در وقت ضرورت و قحطى؛ إِطْعَامُ الطَّعَامِ فِی الْمَحْلِ
سؤال شد: دنائت و پستى چیست؟ فرمود:
کوچک بینى و دریغ از اندک؛ لنَّظَرُ فِی الْیَسِیرِ وَ مَنْعُ الْحَقِیر (تحف العقول ص 225)
منبع:تسنیم
