بعد از جنگ جهانی دوم سفیر انگلستان از نوری سعید نخست‌وزیر عراق به‌طور مکرر درخواست می‌کند تا به دیدار آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی از مراجع عظام شیعه برود ...
عقیق:در روستای مَدیسه از توابع لنجاناصفهان زاده شد؛ اجداد او از سادات موسویبهبهان بوده‌اند که نسب آنها به موسی‌بن ابراهیم‌بن امام موسی کاظم(ع) می‌رسد.(1) او مرجع تقلید و نویسنده آثاری همچون «وسیلة النجاة» به زبان عربی و «ذخیرة الصالحین» به‌فارسی بوده است، از شاگردان آخوند خراسانی بود. پس از وفات نائینی و حائری یزدی در 1355ق و آقا ضیاء عراقی در 1361ق، مرجعیت تقلید شیعیان در بخش عمده جهان تشیع در شخص اصفهانی منحصر شد. از شاگردان او می‌توان به سید محمود شاهرودی، سردار کابلی، علامه طباطبایی، شیخ علی علیاری تبریزی و... اشاره کرد. نامش آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی است.
آیت الله اصفهانی زندگی بسیار ساده‌ای داشت و به‌دور از هرگونه مظاهر فریبنده مادی می‌زیست. در اوایل طلبگی مجبور بود خود را با شرایط سخت و نامناسب مالی که بر حوزه‌های علمیه حاکم بود و هم اکنون هم نیز هست تطبیق دهد. فشار مالی و شرایط سخت معاش به‌حدی بود که او مجبور شد به مدت پانزده شبانه‌روز با خانواده خویش در یک خرابه زندگی کند. یکی از علما در این باره می‌گوید: در خدمت آقا سید ابوالحسن اصفهانی بودم، وقتی از کوچه‌ای که در آن خرابه‌ای وجود داشت، گذر کردیم، فرمود: "من با خانواده‌ام پانزده روز در این خرابه ساکن بودیم، چون صاحب‌خانه ما به من گفته بود که دیگر راضی نیست در خانه‌اش باشیم، به‌ناچار آنجا را تخلیه کردیم و به این خرابه منتقل شدیم، تا اینکه بالاخره موفق شدم خانه‌ای دیگر اجاره کنم".
وی پس از اینکه به مقام مرجعیت تقلید رسید و هر روز از اطراف و اکناف عالم، پول و وجوهات شرعی بسیاری به دستشان می‌رسید، باز همچنان به زندگی ساده پیشین خود، زاهدانه ادامه می‌داد، و به زخارف دنیوی به‌دیده حقارت می‌نگریست، با اینکه خود سخت محتاج بود، نه خانه ملکی و نه خدمتکاری داشت که در تهیه و خرید مایحتاج زندگی به وی یاری رساند. با این حال کمتر روزی اتفاق می‌افتاد که نیازمندی به آیت‌الله اصفهانی مراجعه کند و با دست خالی بازگردد. بسیار اتفاق می‌افتاد که با اینکه خود سخت محتاج بود از بخشش به دیگران دریغ نمی‌کرد و آنان را بر خود ترجیح می‌داد.
آیت الله اصفهانی زندگی بسیار ساده‌ای داشت و به‌دور از هرگونه مظاهر فریبنده مادی می‌زیست. در اوایل طلبگی مجبور بود خود را با شرایط سخت و نامناسب مالی که بر حوزه‌های علمیه حاکم بود و هم اکنون هم نیز هست تطبیق دهد. فشار مالی و شرایط سخت معاش به‌حدی بود که او مجبور شد به مدت پانزده شبانه‌روز با خانواده خویش در یک خرابه زندگی کند. یکی از علما در این باره می‌گوید: در خدمت آقا سید ابوالحسن اصفهانی بودم، وقتی از کوچه‌ای که در آن خرابه‌ای وجود داشت، گذر کردیم، فرمود: "من با خانواده‌ام پانزده روز در این خرابه ساکن بودیم، چون صاحب‌خانه ما به من گفته بود که دیگر راضی نیست در خانه‌اش باشیم، به‌ناچار آنجا را تخلیه کردیم و به این خرابه منتقل شدیم، تا اینکه بالاخره موفق شدم خانه‌ای دیگر اجاره کنم".
وی پس از اینکه به مقام مرجعیت تقلید رسید و هر روز از اطراف و اکناف عالم، پول و وجوهات شرعی بسیاری به دستشان می‌رسید، باز همچنان به زندگی ساده پیشین خود، زاهدانه ادامه می‌داد، و به زخارف دنیوی به‌دیده حقارت می‌نگریست، با اینکه خود سخت محتاج بود، نه خانه ملکی و نه خدمتکاری داشت که در تهیه و خرید مایحتاج زندگی به وی یاری رساند. با این حال کمتر روزی اتفاق می‌افتاد که نیازمندی به آیت‌الله اصفهانی مراجعه کند و با دست خالی بازگردد. بسیار اتفاق می‌افتاد که با اینکه خود سخت محتاج بود از بخشش به دیگران دریغ نمی‌کرد و آنان را بر خود ترجیح می‌داد.
آیت‌الله سید ابوالحسن اصفهانی در حال اقامه نماز جماعت
منبع:تسنیم
